Kompozycja ponura, 2016 r.

Prezentowana praca jest jedną z typowych realizacji reliefowych charakterystycznych dla twórczości Andrzeja Nowackiego. Innowacyjny charakter reliefów Nowackiego w ciekawy sposób opisał Hubertus Gaßner, kurator i krytyk sztuki niemieckiego pochodzenia, w katalogu zeszłorocznej wystawy "U progu nowoczesności" w Sopocie. We wstępie możemy przeczytać o analogiach pomiędzy reliefami Nowackiego i obrazami brytyjskiej malarki i graficzki Bridget Riley, jednej z czołowych artystek II połowy XX wieku w Wielkiej Brytanii. Jak pisze krytyk: "Ważne impulsy dla rozwoju repertuaru form i kolorystyki reliefów Andrzeja Nowackiego płynęły z obrazów pasmowych tworzonych od 1980 roku przez angielską malarkę Bridget Riley, niech więc będzie tu wolno dokonać porównania z jej pracami, by ułatwić zrozumienie specyfiki liniowych reliefów. Nieporozumieniem byłoby przypisanie tych wielkoformatowych obrazów o intensywnej kolorystyce rytmicznych szeregów pasm do kierunku tak zwanego op-artu, podobnie nie można opatrzyć tą etykietką liniowych reliefów Nowackiego. Pasmowe dzieła obojga artystów są bowiem równie dalekie od optycznie agresywnych obrazów i reliefów op-artu, wywołujących nie tylko wzrokowe złudzenia, ale też boleśnie drażniących oko osoby patrzącego (…). Nie dążą one do sprowokowania fizjologiczno-wizualnych reakcji ludzkiego aparatu postrzegania, ani nie nadwyrężają wzroku. Ponadto nie wykluczają bynajmniej reakcji i skojarzeń psychologicznych lub ściślej: skojarzeń wywołanych atmosferą obrazu; to zaś przynależało do programowych ograniczeń twórców op-artu, których celem był czysto wizualny odbiór pozbawiony kognitywnych bądź emocjonalnych dodatków. Postulowali oni zastąpienie subiektywnych i symbolicznych znaków racjonalnymi regułami programu obrazu, który miał być dostępny każdemu, nawet zwykłemu laikowi, na drodze czysto wizualnego postrzegania, niewymagającego wiedzy ani wyjaśnień" (Hubertus Gaßner, "U progu nowoczesności", Sopot 2017, s. nlb.).
Krytyk dostrzegł kolejne analogie pomiędzy obojgiem artystów dotyczące wyboru wertykalnych linii: "(…) U schyłku lat 70. Bridget Riley decyduje się na wyłączne stosowanie pionowych pasm barwnych, Andrzej Nowacki podejmuje tę radykalną decyzję w odniesieniu do swych prac powstających na początku lat 2000., których najnowsze realizacje prezentowane są na tej wystawie. Oboje artystów redukuje repertuar form do wertykalnych, jednakowo szerokich, ułożonych równolegle pasm, które w równomiernym powtarzającym się wzorze całkowicie pokrywają płaszczyznę płótna czy płyty […] Podobnie jak Riley, która na użytek jednego obrazu wybiera od czterech do maksymalnie siedmiu różnych barw, Nowacki od ok. 2000 roku stosuje porównywalną ilość kolorów w obrębie jednego reliefu. Porównywalna jest również liczba barwnych pasm, stosowanych przez Riley w pracach z lat 80. i przez Nowackiego od ok. 2006 roku. Z reguły można naliczyć ponad sto takich linii. W podobny sposób artyści łączą barwy w podgrupy liczące od jednego do trzech kolorów, przy czym owe wiązki powtarzają się w poziomych szeregach do miejsca, w którym zastępuje je inna grupa dwu- lub trójdźwięków" (op. cit.).
Krytyk zwraca uwagę na skośne pasma w reliefach Nowackiego i opisuje osiągnięty dzięki temu efekt wizualny: "Ponadto u obojga artystów obok prostych pionowych zdarzają się pasma lekko ukośne, które w obu przypadkach mogą spowodować modyfikację wertykalnych przebiegów, wprowadzając element falowania - z racji listew u Nowackiego fale te sprawiają nieco kanciaste wrażenie, gdy tymczasem u Riley płyną miękkimi łukami. Powtarzalność równomiernych wzorów na płaszczyźnie sprawia, iż pofalowane pasma reliefów wywołują wrażenie miękkich przejść - rodzaj sfumato, które rozpościera się jak woal nad surowym taktem szeregów listew lub podkłada pod nie barwy, działając odurzająco na oko. (…)"(op. cit.).
Pomimo podobieństw łączących sztukę obydwojga artystów, Hubertus Gaßner zawraca uwagę na różnice dotyczące m.in. procesów tworzenia: "Niezależnie od pokrewieństwa w strukturze all-over wertykalnych obrazów pasmowych obojga artystów dostrzegalne są zasadnicze różnice, wynikające nie tylko z odmienności obrazu na płótnie i drewnianego reliefu, lecz uwarunkowane również inną koncepcją i praktyką odniesień barwy i struktury, innym traktowaniem materiału w procesie tworzenia oraz indywidualną semantyką abstrakcyjnych płaszczyzn barwnych, które tylko pozornie ograniczają się do działania wzrokowego" (op. cit.).


Wczesną młodość artysta spędził w Krakowie, gdzie m.in. uczestniczył w realizacji projektów wnętrz i pracach konserwatorskich. W 1977 roku wyjeżdża z Polski. Studiuje skandynawistykę na uniwersytecie w Goeteborgu, germanistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku. W latach osiemdziesiątych poznaje dwóch polskich abstrakcjonistów - Kajetana Sosnowskiego i Henryka Stażewskiego. Ze Stażewskim utrzymuje kontakt przez wiele lat. W 1982 roku przenosi się do Düsseldorfu, a w 1984 do Berlina Zachodniego, gdzie poświęca się pracy twórczej. W 1984 podejmuje Intensywne próby malarskie. Wtedy też powstają rysunki i pastele. Pierwsza wystawa indywidualna artysty ma miejsce w Galerii Pommersfelde w Berlinie Zachodnim w 1987 roku. Rok później zaczyna tworzy pierwsze reliefy. W 1992 roku w Galerii Pryzmat w Krakowie zaprezentowana zostaje pierwsza wystawa artysty w Polsce. Kolejne wystawy artysty: 1995 - wystawa indywidualna w Galerii Berinson w Berlinie, 1996 - wystawa indywidualna 'Lato pełne deszczu' w Galerii Amfilada Szczecinie. Od tego roku artysta zaczyna sygnować prace datą ich powstania. W 1997 roku bierze udział w XV Międzynarodowym Plenerze artystów posługujących się językiem geometrii, zorganizowanym przez Bożenę Kowalską w Okunince koło Chełmna. W 1999 roku wyjeżdża do USA na zaproszenie kolekcjonerów sztuki w New Jersey i tworzy nowy cykl reliefów. W 2001 roku otrzymuje roczne stypendium Fundacji Pollock-Krasner w Nowym Jorku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.