Kompozycja równoległa (dyptyk), 2017 r.

"Reliefy Andrzeja Nowackiego nie są zwykłymi obrazami 'do oglądania' - obcowanie z nimi staje się odczuciem, doświadczeniem. Ogarnia ono nie tylko zmysły, ale też emocje i intelekt".
Ewa Czerwiakowska

Decydujący wpływ na karierę artystyczną Andrzeja Nowackiego miało spotkanie z Henrykiem Stażewskim w 1984 roku. Znajomość z mistrzem polskiej awangardy sprawiła, że Nowacki podjął decyzję o uczynieniu z malarstwa swojego zawodu. Doświadczenie praktyczne Nowacki zdobywał w Krakowie, podczas prac konserwatorskich oraz realizowania projektów wnętrz. Pod koniec lat 70. artysta opuścił Polskę. Studiował skandynawistykę w Goeteborgu, a także germanistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku. Dziś mieszka i pracuje w Berlinie. Początkowo jego malarstwo wywodziło się z inspiracji tradycją konstruktywistyczną oraz dziełami samego Stażewskiego - aż do momentu odkrycia przez Nowackiego ulubionej do dzisiaj formy reliefu, dla którego wypracował własny, niepowtarzalny styl.

Choć wpływ Stażewskiego był bardzo silny, już od najwcześniejszych dzieł malarskich możemy u Nowackiego zaobserwować silniejsze wrażenie dynamiczności form, osiągnięte przez asymetrię kompozycji, kontrasty barwne oraz przez nachylenie i nacięcie niektórych elementów w układach geometrycznych. Pod koniec ubiegłego stulecia w twórczości artysty następuje istotna zmiana - przede wszystkim ze względu na zainteresowanie malarstwem Antonia Calderary i Bridget Riley. Intensywne kontrasty i silna dynamika ustępują miejsca większej harmonii barwnej i równowadze kompozycyjnej.

Oparte na seriach pasów obrazy Riley stanowią punkt wyjścia dla Nowackiego, jednak artysta w unikatowy sposób wplata układy pasów w reliefową formę, zazwyczaj w kwadratowym formacie. Od końca lat 90. Nowacki tworzy drewniane reliefy oparte na szkielecie zbudowanym z równoległych, wertykalnych listew, wykluczając linie skośne. Powstała rytmiczna struktura wydaje się być otwarta i przejrzysta, jednak kryje przed widzem tajemnicę, którą artysta kreuje za pomocą koloru. Ciemne przestrzenie między listwami nie pozwalają stwierdzić, jak głęboko sięgają listwy, z kolei dobór kolorów i tylko częściowo zabarwione nimi listwy sprawiają, że części składowe szkieletu reliefów nie wyglądają na jednakowe. Dodatkowo, od 2000 roku, artysta wprowadza do swoich kwadratowych kompozycji pionową oś, na której opiera się symetria wszystkich elementów obrazu. Zabieg ten wyraźnie dystansuje jego dzieła od prac Riley, która wyeliminowała jakiekolwiek punkty zaczepienia ze swych kompozycji.

Twórczości Nowackiego nie należy utożsamiać z op-artem. Artyście nie zależy bowiem wyłącznie na wytworzeniu zagadkowych abstrakcyjnych wizji i wywołaniu zjawisk optycznych. Środkowe osie jego reliefów dają możliwość ustalenia ich orientacji względem płaszczyzny, na której są zaprezentowane, w rezultacie przypominając nam, by rozpatrywać reliefy także jako obiekty materialne i odnieść ich fizyczność do ludzkiej cielesności. W nowszych pracach Nowacki wprowadza również coraz wyraźniej zaakcentowane poziome linie i pasy, które osadzają je w relacji z horyzontem. Ponadto, Nowackiemu udaje się subtelnie nawiązać do relacji międzyludzkich poprzez parowanie ze sobą reliefów. W prezentowanej pracy dwa bardzo podobne reliefy są umieszczone blisko siebie, jednak ich pozycje nie są dopasowane. Artysta chce, byśmy domyślili się, że dwie kompozycje łączył pierwotnie poziomy pas koloru, który został jednak przerwany. Same reliefy uległy zaś wyraźnemu przesunięciu, które załamało symetryczność dyptyku. Jak zauważył profesor Hubertus Gaßner z Kunsthale Hamburg, za pomocą nieoczywistych układów zarówno w obrębie kompozycji każdego reliefu, jak i pomiędzy kilkoma reliefami, Nowacki zdaje się nawiązywać do niezwykle skomplikowanej sfery relacji między ludźmi.

Wczesną młodość artysta spędził w Krakowie, gdzie m.in. uczestniczył w realizacji projektów wnętrz i pracach konserwatorskich. W 1977 roku wyjeżdża z Polski. Studiuje skandynawistykę na uniwersytecie w Goeteborgu, germanistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku. W latach osiemdziesiątych poznaje dwóch polskich abstrakcjonistów - Kajetana Sosnowskiego i Henryka Stażewskiego. Ze Stażewskim utrzymuje kontakt przez wiele lat. W 1982 roku przenosi się do Düsseldorfu, a w 1984 do Berlina Zachodniego, gdzie poświęca się pracy twórczej. W 1984 podejmuje Intensywne próby malarskie. Wtedy też powstają rysunki i pastele. Pierwsza wystawa indywidualna artysty ma miejsce w Galerii Pommersfelde w Berlinie Zachodnim w 1987 roku. Rok później zaczyna tworzy pierwsze reliefy. W 1992 roku w Galerii Pryzmat w Krakowie zaprezentowana zostaje pierwsza wystawa artysty w Polsce. Kolejne wystawy artysty: 1995 - wystawa indywidualna w Galerii Berinson w Berlinie, 1996 - wystawa indywidualna 'Lato pełne deszczu' w Galerii Amfilada Szczecinie. Od tego roku artysta zaczyna sygnować prace datą ich powstania. W 1997 roku bierze udział w XV Międzynarodowym Plenerze artystów posługujących się językiem geometrii, zorganizowanym przez Bożenę Kowalską w Okunince koło Chełmna. W 1999 roku wyjeżdża do USA na zaproszenie kolekcjonerów sztuki w New Jersey i tworzy nowy cykl reliefów. W 2001 roku otrzymuje roczne stypendium Fundacji Pollock-Krasner w Nowym Jorku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.