Kompozycja ułożona na nowo, 2016 r.

"W roku 2000 Nowacki wprowadza nowy element kompozycyjny do swoich reliefów, przydając płaszczyźnie obrazu jeszcze więcej spokoju - zdążające uprzednio w różnych kierunkach dynamiczne przebiegi barwnych form mają teraz punkt odniesienia, z którego falowo rozchodzi się w obie strony optyczne wrażenie ruchu - jest to pionowa oś środkowa kwadratowego korpusu obrazu, wokół której symetrycznie układają się wszystkie elementy. Ich równomierne rozłożenie wobec pionowej osi i wertykalnych krawędzi płyty działa wręcz kontemplacyjnie. Nie sposób jednak przeoczyć ruchu nadal ewokowanego na płaszczyźnie obrazu, aczkolwiek teraz objawia się on raczej jako wewnętrzna wibracja pionowych pasm, bądź jest postrzegany poprzez barwne formy unoszące się w przestrzeni. Obecność ruchu sugeruje też dynamiczne wrażenie rozszerzania się i zaciskania szeregów pionowych linii, co przywodzi na myśl rytm skurczów i rozkurczów w cyklu pracy pulsującego serca. Uszeregowane w pasmach przebiegi barw tworzą ponadto wyobrażenie ruchu o kierunku z prawa na lewo, bądź z lewa na prawo - głównie zaś w symetrycznych odbiciach.
Wprowadzenie spokoju w obszar intensywnych wcześniej wrażeń ruchu i zredukowanie form do pola kwadratu i pionowych linii w postaci drewnianych listew wiąże się również z ograniczeniem palety barw: duże, monochromatyczne, promieniujące intensywnym światłem płaszczyzny barwne, tak charakterystyczne dla reliefów z lat 80. i 90., stopniowo zastępowane są układanymi pionowo listwami w roli nośników barw, przy czym ich trzy widoczne strony utrzymane są najczęściej w odmiennej kolorystyce trzech różnych tonów. W miejscu lśniących głębokimi kolorami krążków i kwadratów pojawiają się wąskie, krótkie listewki i choć nałożona na nie barwa zachowuje jeszcze swą świetlistość, nie może już rozpościerać się na płaszczyźnie. Jeszcze krok i docieramy do powstających od przełomu tysiąclecia czystych obrazów pasmowych, które wyrzekły się już wszelkich barwnych form płaszczyzny. Nawet pokryta farbą płaszczyzna podstawowa reliefu widoczna jest już tylko w podziale na wąskie pasma barw - interwały pomiędzy uszeregowanymi na niej listwami (…).
Filozof postmodernizmu Jean-François Lyotard w swej opublikowanej w 1980 roku po niemiecku rozprawie 'Die Malerei als Libido-Dispositiv' (Malarstwo jako dyspozytyw libido) skonstatował, iż dzisiejsza sztuka nie służy już przedstawieniu czy krytyce w pierwotnym znaczeniu, lecz jest transformatorem dyspozytywów energii, które łączy jedna zasada: wytwarzanie intensywnego działania. Dokładnie w tym sensie barwne reliefy, które Nowacki zawsze definiował jako malarstwo, nie przedstawiają nic. Są to wizualne kompleksowe, dynamiczne i wyzwolone ze wszelkiej przedmiotowej reprezentacyjności oferty skierowane do odbiorcy, który jednakże po bliższym się im przyjrzeniu dostrzeże i zrozumie 'pole libidinalnych intensywności, afektów, namiętności'. Poprzez to harmonijne współistnienie biegunowych fenomenów - struktury i barwy, płynącego rytmicznie ruchu i surowej symetrii, cielesnej materialności i niematerialnej intensywności, uczucia lęku i euforii - dzieła Andrzeja Nowackiego umożliwiają nam doświadczenie - by użyć tu ładnego, staroświeckiego określenia psychologa sztuki Theodora Lippsa - 'potencjału uszczęśliwienia'. Lub - by wyrazić to inaczej, raz jeszcze sięgając do Wilhelma Worringera (przy czym pojęcie 'ludy' należałoby zastąpić pojęciem 'artysta'): 'Wartość dzieła sztuki, to, co określamy jego pięknem, zasadza się, najogólniej mówiąc, w jego potencjale uszczęśliwienia. Ów potencjał uszczęśliwienia pozostaje oczywiście w kauzalnym związku z zaspokajanymi przezeń potrzebami psychicznymi. (...) Ludy zgnębione gmatwaniną powiązań i zmienną grą zjawisk świata zewnętrznego odczuwały przemożną potrzebę spokoju. Możliwość doznania uszczęśliwienia, którego szukały w sztuce, nie polegała na zanurzeniu się w rzeczach świata zewnętrznego i w nich rozsmakowaniu, lecz na wydobyciu pojedynczej rzeczy z jej dowolności i pozornej przypadkowości, na jej uwiecznieniu poprzez zbliżenie do form abstrakcyjnych i odnalezieniu w ten sposób miejsca spokoju w amfiladzie zjawisk'. Potraktujmy każdy z reliefów artysty jako tego rodzaju 'pojedynczą rzecz' i dajmy się uszczęśliwić".
Hubertus Gaßner, Wzory relacji [w:] katalog wystawy w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Sopot 2017 s. nlb.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.