Zestaw czterech prac: 29-30.12.17, 2017 r.

"Podstawową wartością w mojej pracy twórczej jest kolor. Uzupełnia on, wręcz zastępuje światło. W dialogu z odbiorcą tworzy słowa języka nieświadomego, jest źródłem energii. (...) Inne próby opisów - geometryczne czy matematyczne - są martwe".
Andrzej Nowacki, 2001

Andrzej Nowacki od lat porusza się w kręgu twórczości nieprzedstawiającej, określanej za Maxem Billem sztuką konkretną, zarzucającą naśladowanie rzeczywistości widzialnej na rzecz swobodnej kreacji, która swe źródło ma w świadomości twórcy, poza światem realnym. Historyk sztuki Wilhelm Worringer udowadniał, że najpierwotniejsze ludzkie potrzeby estetyczne prowadzą właśnie ku formom geometrycznym i nieorganicznym, które nie implikują utożsamiania z rozpoznanymi zjawiskami. Prace Nowackiego, nieraz zestawiane z dokonaniami takich twórców jak Wojciech Fangor czy Bridget Riley, wykraczają poza możliwości tradycyjnego malarstwa, jednocześnie zaspokajają najdawniejsze tęsknoty i upodobania człowieka. Decyzję o skupieniu całej swojej twórczej uwagi na malarstwie artysta podjął w 1984, wcześniej nawiązawszy kontakt z Henrykiem Stażewskim, postacią kluczową dla rozwoju polskiej abstrakcji geometrycznej. Stażewski w swych reliefach o konstruktywistycznym rodowodzie wzbogacał kompozycję w oparciu o powielanie prostych geometrycznych form. Andrzej Nowicki dzieła przedstawicieli abstrakcji geometrycznej, od op-artu po malarstwo pasmowe, potraktował jako pewien punkt wyjścia, i wzbogacił je o szczególną wrażliwość na barwy i ich wzajemną relację. Od wielu lat niezmiennym pozostaje multiplikowany motyw pasków zestawianych w różnych kombinacjach i odstępach, mieniący się feerią barw. Artysta na podobrazie z płyty pilśniowej, zawsze kwadratowe, przykleja regularne, pionowe, drewniane listewki. Standaryzacji został podany nie tylko kształt, lecz także rozmiar prac, które od 2005 mają 64 x 64 cm, 99 x 99 cm lub 100 x 100 cm. Listewki zawsze usytuowane są wertykalnie, autor odrzucił układy poziome lub ukośne na rzecz możliwie klarownej, rytmicznej konstrukcji. Nowacki operuje tym modułem w każdej kolejnej realizacji i zmienia paletę barwną, ewokuje coraz to nowsze skojarzenia i emocje. Owa powtarzalność świadczy o artystycznej konsekwencji, ale także o nieustającej potrzebie poszukiwania niuansów i nowych kombinacji. Sztuka artysty pozwala się skupić na subtelnościach wizualnej struktury dzieł, w tym przypadku barwie i fakturze.
Nowicki dobiera barwy z niezwykłą precyzją i skrupulatnością, każdy odcień jest niepowtarzalny, służy do pokrycia konkretnych boków listewek w określonej pracy. Listewki na każdym ze swych boków mają inną barwę, w obrębie jednego reliefu artysta używa od czterech do siedmiu różnych odcieni, które harmonijnie ze sobą współbrzmią. Barwa zostaje uzupełniona możliwością wzbogacania tonów światłem, idea trójwymiarowości reliefów daje okazję igrania subtelnościami barwnymi, zmiennymi w zależności od wypukłości listewki czy cienia kryjącego się w interwałach między nimi. Nowacki w przeciwieństwie do wielu twórców z kręgów abstrakcji geometrycznej celowo odrzuca perfekcyjność i aluzję do mechanicznego sposobu wykonania. Dba o zachowanie przedmiotowości, materialności dzieła, eksponuje ciężar drewna, jego chropowatości i nieregularności. Dzięki temu celowemu zabiegowi zostaje podtrzymany rękodzielniczy charakter dzieł, który nadaje im intymny i osobisty charakter. Mimo całkowitego pokrycia drewna matową farbą wyczuwalny jest jego naturalny charakter. Prace artysty implikują ruch widza, uwodzą i zachęcają do kontemplacji z różnych stron. Twórczość Nowackiego, w przeciwieństwie do op-artu, odwołuje się do uczuciowych i cielesnych doznań odbiorcy, nie ma jedynie mamić oka czy igrać z przyzwyczajeniami. Gest obserwatora poczyniony wobec dzieła zostaje wynagrodzony: wraz z przemieszczaniem ciała wydobyte zostają wszystkie niuanse barwne, praca migocze zmieniającymi się barwami, zdaje się pulsować poprzez iluzję rozszerzenia i zwężania się pasów. Zdawałoby się, że już raz ustawione dzieło zaczyna ulegać przeobrażeniu, a cała jego magiczność ujawnia się w danej chwili obcowania z nim. Jak zauważył Hubertus Gaßner, "Mimo całej stabilności konstrukcji i harmonijnej kompozycji reliefy te oddają również ulotność i przemijalność postrzeganego w danej chwili obrazu - wynika stąd odczucie, że nie da się zatrzymać i zachować niemal niczego, co w ułamku chwili zdaje się tak harmonijne, szczęśliwe i pewne".
Wczesną młodość artysta spędził w Krakowie, gdzie m.in. uczestniczył w realizacji projektów wnętrz i pracach konserwatorskich. W 1977 roku wyjeżdża z Polski. Studiuje skandynawistykę na uniwersytecie w Goeteborgu, germanistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku. W latach osiemdziesiątych poznaje dwóch polskich abstrakcjonistów - Kajetana Sosnowskiego i Henryka Stażewskiego. Ze Stażewskim utrzymuje kontakt przez wiele lat. W 1982 roku przenosi się do Dusseldorfu, a w 1984 do Berlina Zachodniego, gdzie poświęca się pracy twórczej. W 1984 podejmuje Intensywne próby malarskie. Wtedy też powstają rysunki i pastele. Pierwsza wystawa indywidualna artysty ma miejsce w Galerii Pommersfelde w Berlinie Zachodnim w 1987 roku. Rok później zaczyna tworzy pierwsze reliefy. W 1992 roku w Galerii Pryzmat w Krakowie zaprezentowana zostaje pierwsza wystawa artysty w Polsce. Kolejne wystawy artysty: 1995 - wystawa indywidualna w Galerii Berinson w Berlinie, 1996 - wystawa indywidualna 'Lato pełne deszczu' w Galerii Amfilada Szczecinie. Od tego roku artysta zaczyna sygnować prace datą ich powstania. W 1997 roku bierze udział w XV Międzynarodowym Plenerze artystów posługujących się językiem geometrii, zorganizowanym przez Bożenę Kowalską w Okunince koło Chełmna. W 1999 roku wyjeżdża do USA na zaproszenie kolekcjonerów sztuki w New Jersey i tworzy nowy cykl reliefów. W 2001 roku otrzymuje roczne stypendium Fundacji Pollock-Krasner w Nowym Jorku.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.