Bez tytułu, 1987 r.

Genezy prezentowanej kompozycji należy szukać w twórczości Szewczyka z początku lat 80. Artysta miał już wtedy za sobą kilka radykalnych i prowokacyjnych akcji, m.in. "Malarstwo obrazu ujednolicone z malarstwem ściany" (wykorzystujące wzory z wałków do malowania ścian) oraz kontrowersyjny projekt polegający na wystawieniu w jednej z warszawskich galerii kolorowanek dla dzieci zamalowanych, według załączonych do nich wzorów, własnoręcznie przez artystę. Od 1977 roku Szewczyk wystawiał swoje prace w Galerii Foksal. To z nią właśnie wiąże się początek jego "ołówkowych" kompozycji. W 1981 roku Szewczyk pokrył podłogę galerii zbiorem ścinek z kredek i ołówków. Mottem dla pracy był cytat zaczerpnięty ze Stéphane`a Mallarmé: "Przestrzeń ciągle ta sama, czy rośnie, czy maleje". Z perspektywy czasu artysta o swojej pracy mówił: "Było to proste, proste geometrią wnętrza, jak również proste tradycją miejsca. Praca była zgodna z epifanią".
Praca ta jest twórczym rozwinięciem zarysowanego na wystawie w Foksal problemu operowania w sztukach plastycznych tym, co wydaje się pozornie efektem ubocznym pracy artysty. W omawianej pracy Szewczyk ze ścinków i pozostałości po temperowaniu kredek i ołówków czyni ostateczny efekt swojej pracy. W jego dziele efekt uboczny staje się bezpośrednim tworzywem. Konceptualna gra, jaką artysta podejmuje z widzem, dotyczy wyboru między tym, co jest gotowym efektem pracy artysty, a tym co jest tylko środkiem służącym jego osiągnięciu. Mimo istnienia konceptualnego zaplecza sztuki Szewczyka, nie ogranicza się ona wyłącznie do gry z widzem. Dzieło nie tylko prowokuje do stawiania pytań o intencje artysty, ale jest też w pierwszym rzędzie mistrzowsko skomponowaną, dekoracyjną kompozycją.

Szewczyk w latach 1974 - 1978 studiował na Wydziale Edukacji Wizualnej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach Oddział w Cieszynie. Początkowo zajmował się malarstwem i rzeźbą. W końcu lat 60. stworzył pierwsze aranżacje przestrzenne i uczestniczył w akcjach artystycznych. W swoim malarstwie zaprzeczał tradycyjnej roli obrazu malarskiego i roli malarza jako twórcy. Interesowało go malarstwo bezosobowe, mechaniczne, ale jednocześnie radosne i witalne. Stosował nietypowe podobrazia i materiały malarskie (ściany, lustra, zeszyty szkolne, mapy). Naśladował ludowe sposoby dekorowania otoczenia. Od końca lat 70. pierwszoplanowe stały się w sztuce Szewczyka zagadnienia zapisu: pisma, księgi, kaligrafii. Od 1981 roku powstają kompozycje ze ścinek kredek, drewnianych klocków przyklejanych do desek i płócien, zalewanych woskiem, farbą i ołowiem. Najbardziej znane w twórczości Szewczyka są realizacje z cyklu "Bibliotek" (od 1986). Składają się na nie drewniane tablice-księgi pokryte ołowianym pismem. Artysta był związany z warszawską Galerią Foksal i Starmach Gallery w Krakowie. Prace w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Zachęta w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.