Bez tytułu, 1996 r.

POCHODZENIE:
- dar od artysty
- kolekcja prywatna, Polska

Znamienne u Szewczyka jest zintegrowanie dzieła z miejscem powstania. Inspirując się „malarstwem pokojowym”, korzystał z wzorzystych wałków, oddając swoisty hołd polskim strategiom udomowiania przestrzeni. Cykl „Malarstwo obrazu ujednolicone z malarstwem ściany” z 1974 stanowił refleksję nad genezą malarstwa. To właśnie ontologiczny status dzieła stał w centrum tej twórczości, nie zaś wartości konstrukcyjne czy estetyczne.
Andrzej Szewczyk nieustannie podkreślał, że jest malarzem, jednocześnie w oczywisty sposób przekraczając medium. Tworzył własny repertuar środków wyrazu, wykorzystując łupiny pistacji, ołów, kredki, sól. Był to jego autorski alfabet, do dziś będący jednym z najoryginalniejszych przejawów awangardowej wypowiedzi w Polsce. Owa konceptualna dążność do stworzenia nowego języka sztuki zaowocowała powstaniem zapisu, który stał się tożsamy z procesem malowania. Niektórzy krytycy uznali to za wpływ wizualnej kultury prawosławia, gdzie kluczową rolę odgrywa pisanie ikon. Inni wskazali na ogólne zainteresowanie Szewczyka pismem jako medium treści filozoficznych, religijnych, intymnych.
Monotonny, powtarzalny zapis pojawia się w cyklach prac układanych ze skrawków kredek na podłodze i tablicach oraz tych realizowanych z wykorzystaniem łupin z pistacji naklejanych na koperty. Szewczyk również pisał ołowiem na drewnie. Polegało to na wlewaniu płynnego ołowiu w otwory wiercone w uprzednio przygotowanych deskach. Te układały się w wiersze, a następnie w strony tekstów: listów, tablic, kart wolnostojących w przestrzeni lub zawieszanych na ścianach jako obrazy-obiekty. Artysta wykorzystywał nagrobki, tablice prawa, święte księgi, manuskrypty, listy i biblioteki. W nurt tych prac wpisują się „Pomniki listów Franza Kafki do Felicji Bauer” i „Diariusze” realizowane na nieregularnych deskach. Kluczową dla polskiej sztuki pracą Andrzeja Szewczyka jest „Bazylika” – biblioteka znajdująca się w kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.
Anda Rottenberg pisała: „Swoiste relacje między czasem i przestrzenią interesowały też Andrzeja Szewczyka, artystę osiadłego w Kaczycach Dolnych na Śląsku Cieszyńskim i podkreślającego swoją środowiskową osobność wobec zdefiniowanych kręgów artystycznych Polski. Jego ‘Przestrzeń zawsze ta sama, czy rośnie czy maleje’ to tysiące zestruganych kredek, z których powstał kolorowy obraz szczelnie wypełniający powierzchnię podłogi Galerii Foksal (1981). Ale ta wizualna interpretacja wiersza Stéphane’a Mallarmé mogła także wypełnić przestrzeń o innym kształcie. Ważna była kondensacja wysiłku w pracy nad uzyskaniem stosu kolorowych łusek, nad produkowaniem tworzywa z tego, co zwykle jest odpadem. Czasochłonne czynności przygotowawcze zamieniły się wówczas w proces twórczy, zmierzający do powstania dzieła mogącego przybrać każdy kształt. Szewczyk rozumiał przestrzeń jako objętość o amorficznej strukturze, odpowiadającej koncepcji dzieła otwartego Umberto Eco. Zestrugane ołówki i kredki traktował też jako transfigurację liter, które może czytać każdy, bo użyty w nich alfabet ma charakter uniwersalny. Twierdził, że poezję robi się rękami. Strofami takiej poezji zapełniał drewniane płaszczyzny, często ukryte wewnątrz zamkniętych kasetek. Każdy z tych ’wierszy’ ma innych charakter, a więc inny wygląd. Niektóre ’strony’ falują gęstym zapisem, jeżą się ostrymi zakończeniami ’liter', nabrzmiewają pulsującymi wypukłościami. Inne, o niepokojącym rytmie, rozpływają się w nierówno położonym kolorze. Każda nosi ślad żmudnego wysiłku włożonego w wizualizację tego, co artysta nazywał ’kwarkami ducha’” (Anda Rottenberg, Ku czemu wszystko ciąży?, „Atlas Sztuki” nr 87, 2017, s. 7).

Malarz, rzeźbiarz, autor komentarzy do swoich prac. W latach 1974-1978 studiował na Wydziale Edukacji Wizualnej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oddział w Cieszynie. Początkowo zajmował się malarstwem i rzeźbą. W końcu lat 60. stworzył pierwsze aranżacje przestrzenne i uczestniczył w akcjach artystycznych. W swoim malarstwie zaprzeczał tradycyjnej roli obrazu malarskiego i roli malarza jako twórcy. Interesowało go malarstwo bezosobowe, mechaniczne, ale jednocześnie radosne i witalne. Stosował nietypowe podobrazia i materiały malarskie (ściany, lustra, zeszyty szkolne, mapy). Naśladował ludowe sposoby dekorowania otoczenia. Od końca lat 70. pierwszoplanowe stały się w sztuce Szewczyka zagadnienia zapisu: pisma, księgi, kaligrafii. Od 1981 roku powstają kompozycje ze ścinek kredek, drewnianych klocków przyklejanych do desek i płócien, zalewanych woskiem, farbą i ołowiem. Najbardziej znane w twórczości Szewczyka są realizacje z cyklu Bibliotek (od 1986). Składają się na nie drewniane tablice-ksiegi, pokryte ołowianym pismem. Artysta był związany z warszawską Galerią Foksal i Starmach Gallery w Krakowie. Prace w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi. Galerii Zachęta w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.