Kolęda, 1993/94 r.

"Andrzej Szewczyk rozpoczynał swoją artystyczną twórczość w czasie ekspansji tak zwanej sztuki konceptualnej. A zgodnie ze swoją naturą już od najwcześniejszych lat nie przechodził obojętnie wobec zjawisk artystycznych swojego czasu. Starał się te zjawiska śledzić, zachłannie je poznawał, badał, wchłaniał, pożerał prawie. (...) Chodziło mu o poznawanie totalne, o wystawianie swojej wrażliwości na próbę ogniową wszystkich możliwych sygnałów i obrazów, napotykanych w świecie kultury i w świecie otaczającym. (...) W tych niesprzyjających malarstwu latach postanowił zostać malarzem albo raczej wiedział, że musi być malarzem. Nie odczuwał potrzeby przedwczesnego klasyfikowania i oceniania owych sygnałów i obrazów. Nie poszukiwał systemu ani metody (`jak zostać awangardowym artystą`), którą wielu tak szybko i efektownie odnalazło. Był zbyt zajęty swoim malarstwem. Nie tym, które wykwita z tak zwanego talentu, daru i natchnienia. Nie tym - jeszcze raz `wyzwolonym` - które w imię prawa do buntu i wolności twórczej chciałoby narzucić swą bełkotliwą, prywatną ekspresję. I nie tym, które wyrasta z tęsknoty do dawnych, dobrych czasów bohemy artystycznej.
Andrzej Szewczyk szukał swojego malarstwa zupełnie gdzie indziej, gdzieś poza sobą. Szukał go u malarzy pokojowych. Szukał go u konserwatorów i dekoratorów ludowych, zabezpieczających ściany chałup rybackich. Szukał i szuka go nadal w księgach, w literach, skoro wszystkie księgi świata składają się z kart i zwojów wypełnionych rzędami liter. Szuka swojego malarstwa w okaleczonych i odrzuconych skrawkach kredek, które `bezprawnie` wtargnęły na kartę, aby dopełnić rytuału pisma i obrazu. Szuka tego malarstwa w złowrogim i przyziemnym ołowiu, który - bezpostaciowy - zawiera siłę ognia i metodycznie i monotonnie wlewa się i pieczętuje otwory wywiercone w dębowym pniu. Z pełnym urzeczeniem i z całą premedytacją szuka go w bibliotece, jaką opisał Jorge Luis Borges, w tej bibliotece, której woluminy naznaczone z czułością `chmurkami` z ołowiu odpowiadają wymarłym językom, stanowiącym źródło całej naszej kultury.
Andrzej Szewczyk, respektujący trwałość zasad tej kultury, poszukuje, bez uciekania się do `przemocy`, miejsca dla swojego malarstwa; tego miejsca, które może być rozpoznane w dzisiejszym świecie i które zdoła utrwalić pokorna twórczość i egzystencja malarza" (Wiesław Borowski, katalog wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, lipiec-sierpień 1988, Łódź 1988, s. nlb.).


Malarz, rzeźbiarz, autor komentarzy do swoich prac. W latach 1974-78 studiował na Wydziale Edukacji Wizualnej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oddział w Cieszynie. Początkowo zajmował się malarstwem i rzeźbą. W końcu lat 60. stworzył pierwsze aranżacje przestrzenne i uczestniczył w akcjach artystycznych. W swoim malarstwie zaprzeczał tradycyjnej roli obrazu malarskiego i roli malarza jako twórcy. Interesowało go malarstwo bezosobowe, mechaniczne, ale jednocześnie radosne i witalne. Stosował nietypowe podobrazia i materiały malarskie (ściany, lustra, zeszyty szkolne, mapy). Naśladował ludowe sposoby dekorowania otoczenia. Od końca lat 70. pierwszoplanowe stały się w sztuce Szewczyka zagadnienia zapisu: pisma, księgi, kaligrafii. Od 1981 roku powstają kompozycje ze ścinek kredek, drewnianych klocków przyklejanych do desek i płócien, zalewanych woskiem, farbą i ołowiem. Najbardziej znane w twórczości Szewczyka są realizacje z cyklu Bibliotek (od 1986). Składają się na nie drewniane tablice-ksiegi, pokryte ołowianym pismem. Artysta był związany z warszawską Galerią Foksal i Starmach Gallery w Krakowie. Prace w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Zachęta w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.