Bez tytułu, 1987 r.

Anna Kamieńska- Łapińska należy do pokolenia artystek, którym przyszło żyć i tworzyć w najciekawszym i najbardziej przełomowym dla polskiej sztuki okresie. Lata 50. i 60. to ważny rozdział w polskiej rzeźbie - pojawiają się nowe kierunki, otwiera się przed artystami wachlarz nowych możliwości technologicznych, powstaje rzeźba monumentalna, w miastach pojawiają się liczne formy przestrzenne. Prym na polskiej scenie artystycznej wiodą wówczas Alina Ślesińska, Alina Szapocznikow, Magdalena Więcek, Barbara Zrożyna, wśród nich - Anna Kamieńska-Łapińska. Rzeźbiarka ukończyła studia artystyczne w pracowni Jerzego Jarnuszkiewicza. Od samego niemal początku drogi twórczej inspirował ją świat form biologicznych. Za tematykę swoich prac obrała m.in. owady, muszle, rośliny, skorupiaki, które obrazowała w charakterystyczny sposób powiększając do makroskali, ocierając się w swoich rzeźbach o abstrakcję. Jej prace cechuje niezwykła ekspresja, organiczne struktury tworzą wybujałe formy sprawiające wrażenie wykonanych z żywej materii. Obok form biologicznych pojawia się w pracach Kamieńskiej-Łapińskiej człowiek. Pozbawione cech indywidualnych sylwetki najczęściej umieszczała zbiorowych scenach ukazujących ludzkie korowody lub grupy postaci skupione wokół jakiegoś obrzędu. Do najbardziej znanych tego typu realizacji należy, wykonany w technice odlewów aluminiowych, cykl "Opowieści biblijne". Chętnie ukazywała również sceny rodzajowe, np. cykl "Portrety tłumu", "Bankiet", "Bal" czy "Szpital powstańczy na Lwowskiej". Swoje rzeźby tworzyła z ceramiki, kamionki, od drugiej połowy lat 60. także w technice negatywowych odlewów z aluminium. Stosowana przez artystkę technologia czyniła z każdej rzeźby realizację unikatową. Warto z pewnością przyjrzeć się bliżej twórczości Kamieńskiej-Łapińskiej, która stanowi bardzo ciekawe zjawisko w polskiej rzeźbie drugiej połowy XX wieku, a sama artystka zasługuje na miejsce w szeregu najoryginalniejszych polskich rzeźbiarek.