Bez tytułu

Prace Anny Kamieńskiej-Łapińskiej w mistrzowski sposób operują kameralną formą nawiązującą aluzyjnie do świata przyrody.Jej twórczość obejmuje medalierstwo, małe formy rzeźbiarskie w ceramice, aluminium, brązie, żeliwie, porcelanie oraz przestrzenne realizacje plenerowe i pomnikowe. W latach 60. głównym tematem prac stał się świat przyrody oraz jego transformacja - cykle "Owadziaki", "Porosty", "Koralowce", "Drzewa". Następne lata przyniosły zainteresowanie figurą ludzką oraz scenami z życia codziennego.
Artystka urodziła się w 1932 roku, do 1937 roku mieszkała na Kresach Wschodnich, następnie wraz z rodziną przeniosła się do Warszawy. W 1943 roku straciła ojca, którego rozstrzelało gestapo, po upadku powstania warszawskiego przebywała w obozie w Pruszkowie, a następnie w Częstochowie. Po wojnie zamieszkała w Łodzi, gdzie ukończyła Liceum Plastyczne oraz pracowała w wytwórni Filmów Fabularnych. Ze względu na wojenne represje do Akademii, na Wydział Rzeźby dostała się dopiero w 1952 roku. Dwa lata później wyszła zamąż za Andrzeja Łapińskiego (artystę malarza). Dyplom obroniła w 1958 roku w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. Jej twórczość obejmuje medalierstwo, małe formy rzeźbiarskie w ceramice, aluminium, brązie, żeliwie, porcelanie oraz przestrzenne realizacje plenerowe i pomnikowe. W latach 60. głównym tematem prac stał się świat przyrody oraz jego transformacja - cykle owadziaki, porosty, koralowce, drzewa. Następne lata przyniosły zainteresowanie figurą ludzką oraz scenami z życia codziennego.Brała udział w licznych wystawach zarówno indywidualnych, jak w zbiorowych, m.in. w warszawskiej Zachęcie, Poznaniu, Danii, Niemczech, Norwegii.Jest autorką pomnika Bolesława Prua na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie (1977 r.). Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Centrum Rzeźby w Orońsku, Herning Museum w Danii.