Portret, 1988 r.

Artysta związany z nurtem nowej figuracji, charakterystyczną cechą jego obrazów jest obecna w większości kompozycji postać ludzka. Najczęściej opracowana syntetycznie, płaszczyznowo, ujęta frontalnie w hieratycznej pozie, przypominającej dawną fotografię portretową tzw. monidła. Artysta czerpał inspirację dla swych przedstawień ze starych fotografii o "prowincjonalnym" rodowodzie już od początku lat 70. Archiwalne zdjęcia, do których sięgał utrzymane były w sentymentalnym klimacie rodzinnych pamiątek. Początkowo wykorzystywał znalezione przez siebie, anonimowe przedwojenne fotografie, z czasem zaczął sam przygotowywać scenerie, w których umieszczał modeli, nadając im określone role. Od 1985 tworzy obrazy wyłącznie na bazie zaaranżowanych przez siebie scen. Do estetyki dawnych fotografii nawiązuje artysta również kolorystyką swoich płócien, na których postać ludzka odmalowana jest najczęściej w czerni i bieli, umieszczona na tle nieokreślonego pejzażu w stonowanej gamie barwnej.

Antoni Fałat ukończył studia malarskie w 1969 r. w ASP w Warszawie, w pracowni prof. Aleksandra Kobzdeja. Wkrótce po ukończeniu studiów przyłączył się do grona współzałożycieli warszawskiej Grupy Aut (Aut pictura aut nihil), której program zawierał się w haśle: "Polska figuracja, polski styl, polska egzotyka" (tak też brzmiał tytuł wystawy pokazanej w 1970 roku w warszawskiej Galerii MDM). Należał również, na początku lat 70., do ruchu artystycznego "O Poprawę", skupiającego ambitnych absolwentów warszawskiej Akademii (m.in. Łukasza Korolkiewicza i Ewę Kuryluk), którzy postulowali odświeżenie języka malarskiego. "Ratio quam vis" to artystyczne credo, które przedstawił w 1972 roku. Był wiązany z Nową Figuracją oraz interpretowany w kontekście hiperrealizmu i fotorealizmu. W latach 80. włączył się w obieg kultury niezależnej.