Barbarka, lata 90. XIX w.

Antoni Kurzawa, pochodzący z ubogiej wiejskiej rodziny, odznaczał się wybitnym talentem kompozycyjnym. Kształcił się przed 1863 u Parysa Filippiego, potem - u Henryka Kossakowskiego (rzeźba) i Władysława Łuszczkiewicza (rysunek) w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1863-69). Następnie podjął studia na wiedeńskiej akademii w szkole rzeźby Franza Bauera. Niedługo potem przeniósł się do Lwowa, by wraz z Julianem Markowskim wykonywać nagrobki na cmentarzu Łyczakowskim. Artysta powrócił do nauki w latach 1876-77, tym razem w Paryżu, w pracowni Henriego Chapu. Zasłynął jako twórca wielu dzieł oryginalnych, pełnych siły wyrazu, dynamiki, umiejętnie komponowanych, o tematyce sepulkralnej, portretowej, historycznej, alegoryczno-symbolicznej, inspirowanej folklorem i światem baśni.

Historia przedstawionego popiersia odnosi się do wydarzenia z 1889, gdy Kurzawa wystawił w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie kompozycję pt. "Mickiewicz budzący geniusza poezji". Pewny zwycięstwa, załamał się, gdy jury
przyznało mu dopiero III miejsce. W styczniu 1890 wtargnął na wystawę i roztrzaskał własne dzieło, co odbiło się głośnym echem i było szeroko komentowane. Wydarzenie to stało się symbolem tragicznych losów niedocenionych artystów. Autor zaczął od tamtego czasu podupadać na zdrowiu i zdradzać znamiona choroby psychicznej. Kilku warszawskich twórców zorganizowało wiosną 1897 w Zachęcie wystawę swoich prac połączoną ze sprzedażą w celu pomocy rzeźbiarzowi. W akcji wzięli udział m.in. Chełmoński, Boznańska, Czachórski, Gierymski, Pankiewicz. Ten ostatni namalował jeden z odlewów prezentowanego popiersia kobiety wykonanego przez Kurzawę. Dzieło nosiło tytuł "Barbarka i kwiaty". Ponadto pojawiło się ono na innym płótnie Pankiewicza o podobnym tytule, a także na kilku grafikach przygotowawczych do obrazu. Jedną z nich jest "Barbarka, główka kobieca" z 1897, która znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Na podstawie prezentowanej rzeźby wybito napis "A. Rudier Fondeur. Paris.". Zakład Rudiera to jedna ze sławniejszych paryskich odlewni, współpracująca z takimi, artystami jak: Auguste Rodin, Antoine Bourdelle, Gustave Miklos i Aristide Maillol.

W latach 1863-1869 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Parysa Filippi oraz u Franza Bauera w Wiedniu. W początkach lat siedemdziesiątych przebywał we Lwowie, gdzie wspólnie z Julianem Markowskim wykonywał nagrobki na Cmentarzu Łyczakowskim, m.in. zachowane pomniki nagrobne Marii Pietraszewskiej, Stanisława i Pauliny Paparów oraz Stanisława Juliusza Zborowskiego. W latach 1876 - 77 kształcił się w Paryżu pod kierunkiem Henri Chapu. Po powrocie z Francji mieszkał i tworzył w Krakowie, a od około 1880 roku w Warszawie, wykonując przy tym wiele zamówień na prowincji. Najbardziej znanym dziełem Kurzawy jest grupa rzeźbiarska "Mickiewicz budzący geniusza poezji", której pierwowzór postał w 1889 roku. W tymże roku artysta nadesłał tę pracę na doroczny konkurs Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Pewny zwycięstwa, załamał się po ogłoszeniu werdyktu jury przyznającego mu dopiero III nagrodę i w styczniu 1890 dokonał desperackiego czynu - wtargnął na wystawę i roztrzaskał własne dzieło. Fakt ten odbił się głośnym echem i komentowany był szeroko w ówczesnej prasie. Z czasem stał się symbolem tragicznych losów niedocenionych artystów. Na dramacie życia Kurzawy, (który zmarł w przytułku dla ubogich) osnutych jest wiele wątków literatury Młodej Polski, m.in. nowela Henryka Sienkiewicza Lux in tenebris lucet. W swej twórczości artysta podejmował także tematy inspirowane folklorem (m.in. statuetki przedstawiające tańce polskie (Krakowiak, Mazur, Oberek i Polonez) oraz światem baśni. W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie zachowały się dzieła artysty o tematyce historycznej - cztery płaskorzeźby przedstawiające sceny z wojen napoleońskich.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.