PARA RZEŹB Z GRUPY TAŃCE POLSKIE - POLONEZ I OBEREK, 1879 R.

W latach 1863-1869 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Parysa Filippi oraz u Franza Bauera w Wiedniu. W początkach lat siedemdziesiątych przebywał we Lwowie, gdzie wspólnie z Julianem Markowskim wykonywał nagrobki na Cmentarzu Łyczakowskim, m.in. zachowane pomniki nagrobne Marii Pietraszewskiej, Stanisława i Pauliny Paparów oraz Stanisława Juliusza Zborowskiego. W latach 1876 - 77 kształcił się w Paryżu pod kierunkiem Henri Chapu. Po powrocie z Francji mieszkał i tworzył w Krakowie, a od około 1880 roku w Warszawie, wykonując przy tym wiele zamówień na prowincji. Najbardziej znanym dziełem Kurzawy jest grupa rze¼biarska "Mickiewicz budzący geniusza poezji", której pierwowzór postał w 1889 roku. W tymże roku artysta nadesłał tę pracę na doroczny konkurs Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Pewny zwycięstwa, załamał się po ogłoszeniu werdyktu jury przyznającego mu dopiero III nagrodę i w styczniu 1890 dokonał desperackiego czynu - wtargnął na wystawę i roztrzaskał własne dzieło. Fakt ten odbił się głośnym echem i komentowany był szeroko w ówczesnej prasie. Z czasem stał się symbolem tragicznych losów niedocenionych artystów. Na dramacie życia Kurzawy, (który zmarł w przytułku dla ubogich) osnutych jest wiele wątków literatury Młodej Polski, m.in. nowela Henryka Sienkiewicza Lux in tenebris lucet. W swej twórczości artysta podejmował także tematy inspirowane folklorem (m.in. statuetki przedstawiające tańce polskie (Krakowiak, Mazur, Oberek i Polonez) oraz światem baśni. W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie zachowały się dzieła artysty o tematyce historycznej - cztery płaskorze¼by przedstawiające sceny z wojen napoleońskich.