Pejzaż z rybakami, 1833 r.

Pejzaż z rybakami łączy w sobie najlepsze cechy sztuki Antoniego Langego: nastrojową, pogodną atmosferę, subtelne zestawienia kolorów i pieczołowicie opracowany detal. Historia sztuki w takiej swojskiej formule pejzażu dopatrywała się zazwyczaj odniesień do niemieckiego biedermeieru oraz romantycznej wizji natury. W ostatnich latach prace pejzażystów takich jak Antoni Lange coraz częściej rozpatruje się jednak w kontekście powszechnego w 1. połowie XIX wieku zainteresowania sztuką Holandii. Lange dobrze znał twórczość XVII-wiecznych małych mistrzów. Umożliwiła mu to wiedeńska Akademia, na której kształcił się w ostatniej dekadzie XVIII wieku, oraz przechowywane w cesarskim mieście bogate zbiory sztuki północnej. Młody artysta mógł w Wiedniu oglądać kompozycje Breughla, Jana van Goyena, Jacoba van Ruisdaela. Postrzępione korony drzew, zza których prześwituje intensywne błękitno-różowe niebo, groźnie piętrzące się głazy, piaszczysta skarpa, mała drewniana chatka, dzieci zagubione w pejzażu i wodospad - a więc motywy "Pejzażu z rybakami" - pojawiają się na wielu holenderskich obrazach stworzonych w złotym wieku republiki. Szczególnie wyraźna wydaje się nić pokrewieństwa łącząca sztukę Langego z klasykiem niderlandzkiego pejzażu - Jacobem van Ruisdaelem. Ruisdael, uznawany za jednego z najwybitniejszych pejzażystów swoich czasów, malował zazwyczaj półdzikie, gęsto zadrzewione lasy, wodospady i strumienie. W swoich pracach tworzył efekty dramatyczne i według zaleceń ówczesnych traktatów o malarstwie pejzaż traktował jako środek do wyrażania emocji i stanów duszy. Lange, który z Rusidaelem musiał zetknąć się w czasie studiów malarskich, posługuje się podobnym repertuarem motywów i podobnymi zasadami kompozycji. Jego sztuka jest jednak lżejsza i bardziej radosna. Krytycy piszący o pejzażach Langego często zwracali jednak uwagę na ich walor kolorystyczny - nieobecny u Holendrów. Maciej Grabowski pisał o sztuce Langego: "[W kolorycie] leżała potęga jego pędzla, nim umiał on ożywiać i podnieść wdzięki górskiej chłodnej natury, a potęga świateł i cieni, którą pędzel jego wydobył, nie zniknie nawet w litografii". Z entuzjazmem wtórował mu Władysław Zawadzki, pisząc: "Widoki jego opływała szaro przejrzysta atmosfera, w której wszystkie barwy spływały w harmonię odpowiednią naturze krajobrazu i bardzo dobre czyniły wrażenie".

Antoni Lange urodził się około 1774 w Wiedniu w rodzinie aktora teatru dworskiego - Maxa Lange. Studiował w rodzinnym mieście u słynnego, niewiele od Langego starszego pejzażysty Lorenza Adolfa Schönbergera (1768-1846). W roku 1810, mimo niesprzyjającego wojennego czasu artysta zamieszkał we Lwowie, być może sprowadzony tam przez hrabiego Skarbka. Pracował początkowo jako dekorator w teatrze Jana Napomucena Kamińskiego. Artysta współpracował też z miejskim ratuszem, tworząc dekoracje okolicznościowe i oprawy oficjalnych wizyt. Głownym przedmiotem jego artystycznego zainteresowania był jednak pejzaż. Jest uznawany za jednego z najciekawszych polskich pejzazystów I połowy XIX wieku.