PORTRET WŁADYSŁAWA TATARKIEWICZA, 1973

Naukę rozpoczął w gimnazjum w Warszawie. Na początku I wojny światowej znalazł się w sierocińcu Odessie. Tam w latach 1915-1918 uczył się rysunku. Jego mecenaskami były rosyjskie księżne - Dołgorukowa i Szczerbatowa. Po powrocie do Polski kontynuował naukę u Jana Kauzika i Miłosza Kotarbińskiego w warszawskiej Szkole Rysunkowej. W okresie 1919-1925 studiował (z przerwą w latach 1920-1922, kiedy to walczył w wojnie polsko-bolszewickiej) w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. W 1925 był współzałożycielem Bractwa Św. Łukasza, Ugrupowanie było wzorowane na średniowiecznych cechach malarskich. Jego celem było nie tylko zrzeszenie artystów wyznających podobny ideał artystyczny, ale przede wszystkim samopomoc materialna i organizacyjna. W 1925 wyjechał do Paryża na roczne stypendium, w dowód uznania za pracę dyplomową Bajka o szczęśliwym człowieku. W 1926 r. zwiedził Włochy i Austrię. W 1928 r. osiadł w Kazimierzu Dolnym. W czasie powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu, artysta został uhonorowany srebrnym medalem za całokształt twórczości.
W 1933 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie uczył w Państwowej Szkole Technicznej. W tym czasie tworzył projekty witraży dla papieskiej rezydencji w Castel Gandolfo. Od 1939 r. zamieszkał na stałe w Kazimierzu Dolnym. Po wojnie pracował przy konserwacji zabytków Wrocławia. W latach 1948-1969 był profesorem rysunku, malarstwa i technik plastycznych KUL.
Michalak uznawany za jednego z czołowych reprezentantów nurtu sztuki sakralnej w polskim malarstwie lat dwudziestych. i trzydziestych, znany jako autor wielkoformatowych przedstawień o tematyce religijnej i moralizatorskiej oraz portretów. Jego prace znajdują się w największych polskich zbiorach muzealnych (m.in. w Warszawie, Wrocławiu, Łodzi, Bydgoszczy, Toruniu) i w kolekcjach prywatnych.