Nimfy i satyry

Twórczość Antoniego Piotrowskiego obejmuje wiele różnorodnych tematów, w których wiodącym jest pejzaż. Artysta podejmował także sceny rodzajowe z życia wsi polskiej, sceny z powstania styczniowego (po 1878), zaś pobyt na Bałkanach (1885) w charakterze korespondenta wojennego z ramienia czasopism paryskich i londyńskich obfitował w sceny batalistyczne, tworzył obrazy o tematyce fantastycznej, portrety, a także kompozycje sakralne. Artysta odebrał solidne wykształcenie malarskie. Początkowo w prywatnej szkole Wojciecha Gersona, pó¼niej studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej, uczył się grafiki u Michała Elwiro Andriollego. Wiele dało mu wspólne zamieszkiwanie w wynajętej pracowni wraz z Józefem Chełmońskim i Stanisławem Witkiewiczem. W 1875 roku uzyskawszy stypendium z zapisu Franciszka Korwin-Szymanowskiego wyjechał na dalsze studia do Monachium, gdzie przebywał do 1877 roku. Był studentem Ferdynanda Bartha, Alexandra Straehubera, Wilhelma Lindenschmita. Wspólnie pomieszkiwał w pracowni z Leonem Wyczółkowskim. W latach 1878-83 przebywał w Paryżu, po powrocie do kraju zamieszkał w Krakowie. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych powoli ulegał wpływom modernizmu, który początkowo wyrażał się w doborze tematyki fantastycznej. Tak też jest w prezentowanym tu obrazie Nimfy i satyry, wspaniałej kompozycji zakrojonej na miarę ekspozycji galeryjnych. W realistycznie ukazanym pejzażu, gdzie pobrzmiewają jeszcze echa lekcji monachijskiej i tamtejszego "Stimmungu" ukazane zostały postacie wzięte z baśniowego świata. Z tematyką tą spotkał się Piotrowski w malarstwie francuskim i niemieckim (Boecklin) i tkwiła ona mocno zakorzeniona aż do początku XX w. (Malczewski).
Prezentowany obraz odznaczony został mention honorable w 1891 roku na międzynarodowej wystawie sztuki w Berlinie.