Michał Przybyłowicz i Stanisława Wysocka, karykatury z Teki Melpomeny, 1904 r.

LITERATURA:
- Maria Grońska, Grafika w książce, tece i albumie, Wrocław 1994, poz. 6, s. 191
- Janina Fijałkowska, Od Młodej Polski do naszych dni, Katalog wystawy plakatu, Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 1966, s. 78-79, poz. 88
- Irena Konopka, Plakat do roku 1939 ze zbiorów Biblioteki Głównej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, katalog wystawy, Kraków: Akademia Sztuk Pięknych; Biuro Wystaw Artystycznych, 1972, poz. 72
- Fin de siècle w Krakowie, Grafika użytkowa, tkaniny, rzemiosło artystyczne ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie, Kraków: Muzeum Narodowe w Krakowie, 2005, Skarby Naszych Kolekcji / Muzeum Narodowe w Krakowie, s. 44, poz. 84
- Magdalena Czubińska, Polski plakat secesyjny ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie, Kraków: Muzeum Narodowe w Krakowie, 2003, s. 57, poz. 37

Karykatura na początku XX wieku święciła triumfy w Krakowie. Wszystko za sprawą czasopisma „Liberum Veto”, które zaczęło wychodzić trzy razy w miesiącu w Krakowie od marca 1903 roku. Pismo poświęcone było polityce, literaturze i sztuce oraz satyrze i karykaturze obyczajowej, społecznej i politycznej. Jednym z założycieli pisma był Franciszek Czaki – działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, satyryk i dziennikarz. W 1904 roku kierownictwo artystyczne periodyku przejął Kazimierz Sichulski. Czasopismo ostro reagowało na wiele wydarzeń literackich i artystycznych. Wśród karykatur wychodzących spod ołówków artystów współpracujących z „Liberum Veto” było wiele wizerunków znanych krakowskich aktorów, zwłaszcza artystów z założonego w 1893 roku Teatru Miejskiego. W 1904 roku w tymże teatrze zorganizowano imprezę na rzecz Kasy Emerytalnej, dołączyli do niej malarze, składając w darze tekę zawierającą kilkadziesiąt litografowanych karykatur osób związanych ze środowiskiem teatralnym. Ich autorami byli m.in. Karol Frycz, Kazimierz Sichulski, Stanisław Szreniwaca-Rzecki, Stanisław Kuczborski, Józef Czajkowski i Antonii Procajłowicz. Niektóre z tych wizerunków weszły do wydanej w tym samym roku słynnej „Teki Melpomeny” – autolitografowanego cyklu karykatur aktorów krakowskich. Aktorzy przedstawieni zostali w swoich najbardziej charakterystycznych rolach teatralnych, m.in. ze sztuk: „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego, „Kupiec wenecki” wg Szekspira, „Kopciuszek”, „Anastazja” wg Elizy Orzeszkowej, „Eros i Psyche” Jerzego Żuławskiego, a także „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry. Te autolitografie znalazły się następnie na ścianach jednej z najsłynniejszych krakowskich kawiarni – Jamy Michalika, założonej w 1895 roku, a nazywanej też „Cukiernią lwowską”. Gromadziła ona śmietankę towarzyską Krakowa: sfery literackie i artystyczne. Stałymi bywalcami byli artyści-malarze: Teodor Axentowicz, Józef Mehoffer, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Stanisław Wyspiański; z młodszych podówczas: Alfons Karpiński, Stanisław Kamocki, bracia Stanisław i Józef Czajkowscy, Stanisław Kuczoborski, Witold Wojtkiewicz, Eugeniusz Dąbrowa- Dąbrowski, Tadeusz Rychter, Bronisława Rychter-Janowska, Stefan Filipkiewicz, Karol Frycz, Henryk Szczygliński. Wojciech Weiss, Kasper Żelechowski; z dziennikarzy i literatów: Rudolf Starzewski, redaktor „Czasu”,. Konrad Rakowski, Witold Noskowski, Stanisław Sierosławski, współredaktorzy tegoż dziennika: Jan August Kisielewski, Adolf Nowaczyński, dr Tadeusz Żeleński (Boy), Leon Schiller, Edward Tadeusz Żuk Skarszewski (Wierzbięta), dalej Władysław Prokesch, Leszczyński, tudzież ówcześni artyści i artystki teatru miejskiego: Kazimierz Kamiński, Andrzej Mielewski, Marian Jednowski, Bolesław Leszczyński, Józef Węgrzyn i wielu innych.

Studiował w krakowskiej ASP (u Ferdynanda Cynka i Jacka Malczewskiego); malował najchętniej pejzaże (widoki okolic Krakowa), a także sceny rodzajowe i akty. Tworzył malowidła ścienne, witraże, grafiki, ilustracje książkowe. Był współzałożycielem stowarzyszenia Polska Sztuka Stosowana (1901). Niektórzy badacze twierdzą, że Procajłowicz został sportretowany przez Wojciecha Weissa w słynnym obrazie Demon (W kawiarni).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.