DIANA Z TOWARZYSZKAMI, ODPOCZYWAJĄCE W PEJZAŻU, PODGLĄDANE PRZEZ SATYRY

Jest to bardzo ciekawy obraz w specyficznie antwerpskiej tradycji, praktykowanej w pierwszej ćwierci XVII stulecia - dzieł tworzonych przez współpracujących ze sobą dwóch lub nawet kilku artystów, z których każdy malował inną partię wspólnej kompozycji zgodnie ze swoją specjalizacją (pejzaż, postacie, zwierzęta, kwiaty). Najsłynniejszym przykładem imponującej współpracy kolektywnej aż dwunastu (!) malarzy, wśród których znajdowali się Jan Brueghel Starszy, Rubens, Frans Snyders, Joos de Momper, Frans II Francken, Sebastian Vrancx i in. była para obrazów przedstawiających alegorię Pięciu Zmysłów, zamówiona przez magistrat Antwerpii jako szczególny dar miasta dla pary arcyksiążęcej Alberta i Izabelli z okazji ich wizyty w 1619 r. W zbiorach polskich ciekawym przykładem jest obraz w pałacu wilanowskim ukazujący Muzy w pejzażu - dzieło wspólne Hendrika van Balena, Jana Brueghla St., Joosa de Mompera i Fransa II Franckena.
W omawianym malowidle pejzaż leśny z lewej strony namalowany jest w stylu Jana Brueghla St., pejzaż górski po prawej stronie - w stylu Joosa de Mompera lub Jacoba Jordaensa. W duchu stylistyki tego ostatniego malowana jest centralnie usytuowana zasłona i postaci Satyrów. W trofeach myśliwskich Diany rozpoznać można naśladownictwo Jana Brueghla St. lub Jana van Kessela, zaś w postaciach nimf pobrzmiewa echo twórczości Hendricka van Balena lub Pietera van Avonta. Postaci te malowane są jednak nierówno, niektóre zdradzają pewien schematyzm i twardy rysunek.
Diana z nimfami, z licznymi trofeami myśliwskimi, w pięknym leśnym pejzażu była częstym tematem gabinetowego malarstwa antwerpskiego, szczególnie często powtarzanym przez parę artystów: Jana Breughla Starszego (pejzaż, zwierzęta) i Hendricka van Balena (postacie). Aż trzy malowane na drewnie takie kompozycje pary malarzy posiadają same tylko bawarskie zbiory Alte Pinakothek w Monachium. Jednak omawiany obraz reprezentuje niższy poziom artystyczny i dlatego też trudno jest przypisać poszczególne partie wyżej wzmiankowanym malarzom. Duże wątpliwości wzbudza środkowa partia obrazu ukazująca kotarę i postaci Satyrów, malowana dość słabo w duchu Jacoba Jordaensa - ten malarz nigdy nie uczestniczył w projektach zbiorowych. Wydaje się zatem, iż obraz należy uznać za ciekawe, wczesne (ok. połowy XVII w.) naśladownictwo, związane być może z warsztatem Jana Broughla Mł., syna i spadkobiercy Jana St. Może zmarły w 1625 r. ojciec pozostawił pejzaż (bez wątpienia najlepsza partia omawianego malowidła), a uzupełniono go później dodatkowymi motywami?