Na stawie, 1916 r.

Zapomnianym mistrzem akwareli okresu Młodej Polski był Apoloniusz Kędzierski, który biegłością tej trudnej techniki dorównywał Leonowi Wyczółkowskiemu, Julianowi Fałatowi czy Stanisławowi Masłowskiemu. Być może wynika to z faktu, że większość dorobku artysty bezpowrotnie pochłonęła wojna, kiedy podczas Powstania Warszawskiego spłonęła pracownia malarza mieszcząca się przy ulicy Senatorskiej 36. Każdy z wymienionych artystów operował akwarelą w zupełnie inny sposób. Kędzierski wypracował na gruncie sztuki polskiej zupełnie odmienny, a zarazem fenomenalny sposób budowania kompozycji. Cechą wspólną akwarelowych dzieł artysty jest „bliski kadr” często rzutowany od dołu, na wzór żabiej perspektywy. Spośród innych mistrzów farb wodnych Kędzierski wyróżniał się ciekawym zabiegiem nakładania białego konturu rozdzielającego plamy barwne. Doskonałym przykładem wyjątkowego obrysowania składników kompozycji jest zafalowana tafla rzeki opisywanej pracy, gdzie ruch wody został wydobyty za pomocą kontrastu kremowej bieli z wyrafinowanymi zieleniami oraz żółcieniami w sylwetce odbicia kobiety. W swoich akwarelach Kędzierski największą uwagę przywiązywał do efektu barwnego, stosując zwężoną lecz wyrafinowaną tonację szmaragdowych zieleni, chłodnych błękitów, perłowych szarości oraz stonowanych oranżów czy rudości. Wyciszoną kolorystykę Kędzierski ożywiał przejętymi ze stylu secesji, podpatrzonymi podczas europejskich podróży, dekoracyjnymi akcentami. W opisywanej akwareli arabeska traw w prawym dolnym rogu dynamizuje kadr kompozycji. Podobnie jak inni mistrzowie akwareli Kędzierski sięgnął po ten sposób malarskiej wypowiedzi już w dojrzałym okresie swojej drogi twórczej. Wybór techniki farb wodnych córka artysty upatruje w zamiłowaniu do tworzenia w plenerze, wspominając: „Ojciec zaczął swoje dorosłe malarstwo od olejów, bo ta technika dominowała i dominuje. Niejako nobilitowała początkującego malarza, pozwalała na poprawianie i przerabianie, na całkowite przemalowywanie nieudanego malowidła. Dla młodego malarza chyba byłoby zbyt ryzykowne rzucić się na akwarelowe eksperymenty. A dlaczego przerzucił się na akwarelę? To zapewne było następstwo jego upodobania do malowania w plenerze. (…) Prawie całe życie plener, oprócz zim. Przyrodę, sceny rodzajowe, zwierzęta rysował i malował z zachłannością. Technika olejna działała hamująco (choćby tylko to maczanie pędzla: olej, terpentyna, sykatywa, farba i przenoszenie jej na płótno). Oczywiście biegłość ręki miała niebagatelne znaczenie. (…) Malował jak w transie, bardzo szybko. Postacie ludzkie, niezawodni modele, zwierzęta, nie pozwalały, to dyktował pośpiech”. Zainteresowania Kędzierskiego scenami rodzajowymi o tematyce wiejskiej wynikały ze szczerego zamiłowania artysty do „pejzażu żywego” i pracujących w nim ludzi. Podczas swoich pobytów w okolicach Łowicza, Jabłonny czy na Pomorzu malarz z łatwością nawiązywał kontakty z podpatrywanymi przy pracy modelami – rybakami, chłopkami, pastuszkami czy drwalami. Do motywu kobiety niosącej bądź przelewającej wodę Kędzierski powracał wiele razy, uczyniwszy ten temat, obok rybaków, najbardziej charakterystycznym dla całej twórczości.
W 1877 roku został przedstawiony Józefowi Brandtowi i jako jego uczeń wszystkie wakacje spędzał w posiadłości tego malarza w Orońsku. Na studia artystyczne został skierowany do warszawskiej Klasy Rysunkowej, gdzie do 1885 roku studiował malarstwo u Aleksandra Kamińskiego i Wojciecha Gersona. Dzięki pomocy finansowej Brandta wyjechał na dalsze studia do Monachium. W akademii monachijskiej studiował w latach 1886-87 i być może w 1888 roku w pracowni Nikolausa Gysisa. Powrócił na stałe do Warszawy około roku 1889. W 1902 roku wyjechał w podróż po Europie; zwiedził m.in. Belgię, Francję, Włochy, odwiedził Wiedeń i Budapeszt. Czynnie uczestniczył w życiu artystycznym – należał do towarzystw artystycznych: T. A. P. Sztuka, Odłam, Pro Arte i Klubu Akwarelistów Polskich. W latach 1894-96 i 1903-15 był członkiem komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a także Rady Instytutu Propagandy Sztuki. Malował sceny wiejskie, rodzajowe, krajobrazy, portrety i kwiaty. Wiele uwagi i czasu poświęcał studiom plenerowym. Na przełomie wieków wykonał także polichromie do kościołów w Sobocie, Głuchowie, Mydłowie Opatowskim oraz w katedrze we Włocławku, a także dekoracje wnętrz kilku warszawskich kawiarni.

Podatki i opłaty
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.