Wózek opoczyński, 1925

Malarz, uczeń J. Brandta i warszawskiej Klasy Rysunkowej w pracowni Gersona i Kamińskiego. Za namową Brandta kontynuował studia w Monachium, skąd wrócił do Warszawy i tu mieszkał do końca życia. Odbył kilka podróży artystycznych do Włoch, Belgii, Francji, zwiedził Wiedeń i Budapeszt. W jego twórczości widać bardzo silny związek ze stronami rodzinnymi. Ziemia radomska i okolice są tematem większości jego motywów pejzażowych, scen targowych, widoków małych miasteczek. Zamiłowanie do studiów plenerowych przyczyniło się do zainteresowania impresjonizmem, zagadnieniami światła i koloru. Z czasem artysta skłania się ku dekoracyjnej stylizacji, linie i plamy na jego obrazach nabierają secesyjnej miękkości. Znajduje to wyraz m.in. w projektach wnętrz kawiarnianych. Artysta biegle posługiwał się techniką olejna i akwarelową, jednak częściej malował akwarelą. Wykonywał również polichromie, m.in. w katedrze we Włocławku, namalował fragment plafonu w Warszawskiej Filharmonii. Znaczna część jego dorobku artystycznego wraz z pracownią i mieszkaniem spłonęło w sierpniu 1944.