Portret kobiety w wieńcu bluszczowym

POCHODZENIE:
- dom aukcyjny Polswiss Art, październik 2016
- kolekcja prywatna, Polska

Rysunkowa twórczość Artura Grottgera, cykle "Warszawa I" i "Warszawa II", "Polonia", "Lithuania" i "Wojna" stały się ważną lekcją patriotyzmu dla kilku pokoleń Polaków. Nasycone romantycznym nastrojem prace artysty niosły pod alegoryczną powłoką treściowy ładunek związany z narodową tragedią 1863 roku. Grottger, przedwcześnie zmarły wybitny malarz i rysownik, należał do pokolenia ostatnich romantyków w sztuce polskiej. Choć często podejmował tematykę portretu, sceny rodzajowej i akademicko-historycznej, to jądro jego dzieła stanowiły alegoryczne wizerunki Polski i Polaków doby narodowych powstań. Jego twórczość została uformowana w atmosferze środowiska artystycznego Krakowa i Wiednia. Grottger w latach 1852-54 uczęszczał do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, a w latach 1854-59 kształcił się na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. W 1858 roku odwiedził Monachium, a w 1864 Wenecję, wielokrotnie powracał do Galicji, gdzie przebywał w Lwowie, Krakowie i wielu arystokratycznych majątkach ziemskich. W 1866 wyjechał do Paryża z zamiarem ukończenia cyklu "Wojna" i wystawienia go na wystawie powszechnej w 1867. Wówczas stan zdrowia Grottgera znacząco się pogorszył - artysta przeniósł się na południe Francji i zmarł w Amélie-les-Bains pod Pirenejami. Elementem wyrazistej patriotycznej ikonografii Grottgera stał się alegoryczny wizerunek kobiety wyobrażanej najczęściej jako "matka Polka", "polska dziewica" czy "dziewica-bohaterka". W sztuce polskiej doby powstania styczniowego rzadko można obserwować realną kobietę "z krwi i kości", aktywną uczestniczkę wydarzeń kreującą historię. Jak trafnie obserwuje Aleksandra Krypczyk: "Obraz taki ustępował wobec przewagi konwencjonalnych przedstawień o charakterze alegorycznym, w których niewieścia postać przybierała ważne dla narodu abstrakcyjne idee: Polonii oraz Ojczyzny" (Aleksandra Krypczyk, Czarna sukienka. Wizerunek Polki w twórczości Artura Grottgera, "Rozprawy Muzeum Narodowego w Krakowie. Seria Nowa", t. V, 2012, s. 120-121). Prezentowany rysunek stanowi tego rodzaju idealizowany alegoryczny wizerunek. Z dbałością o detal artysta przedstawił w popiersiu anonimową, widzianą z profilu dziewczynę, która swą twarz zwraca en trois quarts. Grottgerowskie Polki to najczęściej powstańcze wdowy odziane w czarną sukienkę. "Portret kobiety w wieńcu bluszczowym" opiewa kobietę witalną, w białej sukni, z odsłoniętym ramieniem i szyją. Grottger idealizował typ urody - malował i rysował kobiety monumentalne, często pełne patosu, niejednokrotnie opuszczone lub oczekujące. Przedstawioną postać należy wiązać z figurą Polonii, która przybrała wieniec bluszczowy, symbolizujący siłę, miłość czy życie wieczne. Polska w prezentowanej rysunkowej redakcji Grottgera jest więc mocna i wiecznotrwała.

Artur Grottger rozpoczął naukę malarstwa u swego ojca, potem - od 1849 roku - uczył się u Juliusza Kossaka i Juliana Maszkowskiego we Lwowie. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1852-54 u W. K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza) oraz w Akademii w Wiedniu (1855-63 u K. Wurzingera, P. J. N. Geigera, K. Mayera, K. Blaasa i C. Rubena). W Wiedniu mieszkał do 1865 r., skąd wyjeżdżał do Polski, na Węgry, do Monachium i Wenecji. Do kraju powrócił na rok (był wówczas w Krakowie, Lwowie i okolicach) i wyjechał do Paryża. Ciężko chory na gruźlicę przeniósł się na południe Francji. Jest jednym z najważniejszych malarzy polskich doby romantyzmu. Stworzył kilka cykli rysunkowych: Warszawa I (1861 r.), Warszawa II (1862 r.), Polonia (1863 r.), Lituania (1864-66), Wojna (1866-67), które wydawane w formie litografii w Wiedniu przyniosły mu ogromną popularność. Malował przede wszystkim sceny związane z Powstaniem Styczniowym, portrety, sceny rodzajowe, kompozycje historyczne i alegoryczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.