GRUPA OŚMIU MĘŻCZYZN SKUPIONYCH PRZY STOLE

Malarz, pastelista, rysownik, w młodości także grafik, jeden z najbardziej znanych artystów polskich pochodzenia żydowskiego, twórca - nie bez wpływu Josefa Israelesa i Maxa Liebermanna- malarskiej "kroniki" życia swego narodu. Studia malarskie (1886-1895) rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod opieką Leopolda Löfflera, Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka i Jana Matejki, by (od r. 1896) kontynuować je w Akademii Monachijskiej w klasie Franza Stucka, a następnie doskonalić swe umiejętności pod kierunkiem Jeana Léona Gérôme`a w Paryżu (1900-1903), gdzie z powodzeniem debiutował, wystawiając swe prace najpierw na Salonie Towarzystwa Artystów Francuskich, a następnie Jesiennym. W 1904 roku (po krótkim pobycie w Tarnowie) osiadł w rodzinnym mieście, gdzie miał pracownię w jednym z pomieszczeń żydowskiego przytułku dla starców na Kazimierzu i które opuszczał już tylko na czas swych podróży, m.in. do Jerozolimy (1907/1908), Włoch (1910 i 1911/1912) oraz Belgii i Holandii; przed wybuchem Wielkiej Wojny regularnie bywał i wystawiał w Wiedniu. Był honorowym prezesem Żydowskiego Towarzystwa Krzewienia Sztuk Pięknych, członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, TPSP w Krakowie oraz TZSP w Warszawie.
Oferowany rysunek - zapewne karta ze zdezintegrowanego niegdyś szkicownika - byłby (jeśli dać wiarę ołówkowemu autorskiemu dopiskowi, określającymi miejsce, a tym samym: czas jego powstania, bo pod względem formalnym równie dobrze należeć mógłby do okresu paryskiego) jedną z najwcześniejszych znanych prac Mankowicza. Ponad wszelką wątpliwość pochodzi z jednej z prywatnych, niegdyś rodzinnych kolekcji krakowskich (por. rysunki o identycznych lub bardzo zbliżonych wymiarach w: Artur Markowicz 1872-1934. Wystawa monograficzna. Katalog prac istniejących i zaginionych, wstęp i konsultacja naukowa J. Wiercińska, oprac. R. Piątkowska, M. Tarnowska, Żydowski Instytut Historyczny, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, Warszawa 1994, poz. V/A 25, 82, 172-174, 273).