Figury kroczące, 1963 r.

"Rzetelność, która zatrzymuje się tylko tyle, ile rzeczywiście zatrzymać można, ile zatrzymać się zdąży bez naruszania owej autentyczności aktualizującego się raz tylko jeden momentu. Z takiej postawy i takiej metody twórczej - bo mamy tu do czynienia z metodą realizowaną konsekwentnie i całkowicie chyba świadomie - rodzi się wizja…"
Mieczysław Porębski

Prezentowane dzieło autorstwa Barbary Zbrożyny to przykład jej oryginalnej twórczości z wczesnych lat 60. W tym okresie młodzi artyści w Polsce, wobec niemożliwości odniesienia się do jakichkolwiek rodzimych nowoczesnych tradycji rzeźbiarskich, sięgali do dokonań takich rzeźbiarzy jak Henry Moore. Było to powiewem nowości wobec opresyjnej doktryny poprzedniej dekady. W wielu przypadkach inspiracje z Zachodu skutkowały powstaniem stereotypowo "nowoczesnego" kształtu rzeźby, charakteryzującego się opływowością, asymetrią, uproszczeniami, nieraz nieregularnymi otworami. Barbara Zbrożyna wybrała inny kierunek, odnosząc się do intymności własnych emocji i ciała, będącego uniwersalnym znakiem przekazu tego, co bliskie i prywatne. Ażurowe formy przestrzenne stanowiły rodzaj szkiców, choć w pełni spełniały wymóg skończonych dzieł rzeźbiarskich. Postrzępione wygięte płaszczyzny wybijają się w przestrzeń i organizują.

Studiowała w ASP w Krakowie u prof. Xawerego Dunikowskiego w latach 1945-47, a następnie w ASP w Warszawie w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza w 1947-52. W latach 1951-54 brała udział w rekonstrukcji zabytkowych rzeźb w Warszawie. Współzałożycielka awangardowej Grupy 55. Autorka rzeźb figuralnych, licznych portretów, kompozycji przestrzennych, pomników. Styl jej ewoluował od realizmu (słynna rzeźba przekupki na warszawskim Mariensztacie z 1949), przez syntetyczne uproszczenia i ekspresyjno-metaforyczną deformację do abstrakcji. Nadrzędną zasadą pracy twórczej Zbrożyny było widzenie rzeczywistości poprzez istnienie człowieka. Wynikało to nie tylko z bogatych doświadczeń artystycznych i pedagogicznych rzeźbiarki, ale i z tolerancji wobec ludzkich ułomności. Rzeźba nie wypełniała całkowicie obszaru twórczych poszukiwań Zbrożyny. Równorzędnym sposobem artystycznego wyrazu stał się rysunek. Co jakiś czas porzucała rzeźbę, aby w pełni poświęcić się kreślonym na papierze, swobodnie deformowanym, w pełni organicznym kształtom. Do swych rysunkowych fantazji wplatała szereg niedopowiedzianych do końca form, mających wyrażać ludzki dramat, żal po tym, co nieuniknione. W 2008 warszawska Zachęta zaprezentowała monograficzną wystawę artystki.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.