Koncentrator, 1976 r.

Koncentratory to szczególne w jej dorobku rzeźby-przedmioty, służące kontemplacji. Pojawiły się z potrzeby wyciszenia, refleksji nad życiem. W swojej formie diametralnie odbiegają od bogatych fakturowo i formalnie rzeźb z cykli "kommemoratywnych". Artystka powraca do form symetrycznych, skupionych, zgodnie z nazwą cyklu koncentrujących uwagę odbiorcy wewnątrz kompozycji. Podobnie jak w rzeźbach z połowy lat 50. inspirowanych twórczością Moore`a, ich powierzchnia staje się gładka, a organiczne formy obłe i subtelne. Jedna z kompozycji - wykonany z polichromowanego piaskowca "Koncentrator II (niebieski)" z 1976 roku zdobi obecnie okolicę placu Wilsona na warszawskim Żoliborzu. O niejednorodnej formalnie i jednocześnie tworzącej spójną, powiązaną ideowo całość twórczości Barbary Zbrożyny pisano: "(...) świadoma swoich celów, jasno i konkretnie je precyzująca, niestrudzenie poszukująca własnych form i znaków dla zapisania czasu nam danego - artystka autonomiczna, niezależna, odrzucająca modne konwencje". I to co najważniejsze - "podejmowała szereg problemów twórczych, wiążących postawy i tendencje sztuki aktualnej z wielką tradycją twórczości, realizującej środkami właściwymi rzeźbie pełną wizję dramatu człowieczeństwa".
Studiowała w ASP w Krakowie u prof. Xawerego Dunikowskiego w latach 1945-47, a następnie w ASP w Warszawie w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza w 1947-52. W latach 1951-54 brała udział w rekonstrukcji zabytkowych rzeźb w Warszawie. Współzałożycielka awangardowej Grupy 55. Autorka rzeźb figuralnych, licznych portretów, kompozycji przestrzennych, pomników. Styl jej ewoluował od realizmu (słynna rzeźba przekupki na warszawskim Mariensztacie z 1949), przez syntetyczne uproszczenia i ekspresyjno-metaforyczną deformację do abstrakcji. Nadrzędną zasadą pracy twórczej Zbrożyny było widzenie rzeczywistości poprzez istnienie człowieka. Wynikało to nie tylko z bogatych doświadczeń artystycznych i pedagogicznych rzeźbiarki, ale i z tolerancji wobec ludzkich ułomności. Rzeźba nie wypełniała całkowicie obszaru twórczych poszukiwań Zbrożyny. Równorzędnym sposobem artystycznego wyrazu stał się rysunek. Co jakiś czas porzucała rzeźbę, aby w pełni poświęcić się kreślonym na papierze, swobodnie deformowanym, w pełni organicznym kształtom. Do swych rysunkowych fantazji wplatała szereg niedopowiedzianych do końca form, mających wyrażać ludzki dramat, żal po tym, co nieuniknione. W 2008 warszawska Zachęta zaprezentowała monograficzną wystawę artystki.