Portret Bachira Toure, 1950 r.

WYSTAWIANY:
- Ogólnopolska Wystawa. "Plastycy w Walce o Pokój", Zachęta, Warszawa, poz. kat. 170

LITERATURA:
- Ogólnopolska Wystawa "Plastycy w Walce o Pokój", Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Warszawa, listopad - grudzień 1950 (il.)
- Czyn kongresowych plastyków, "Życie Warszawy" 22.11.1950, nr 327 (il.)
- W pracowni i poza nią, z Barbarą Zbrożyną rozmawia Maria Kamińska, "Kobieta i Życie" 23.06.1974, nr 25
- Anna Maria Leśniewska, Barbara Zbrożyna Rzeźba, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko 2006, s. 52 (il.)

Zaprezentowana rzeźba "Portret Bachira Toure" pochodzi z wczesnego okresu twórczości artystki. Rzeźba została wystawiona na Ogólnopolskiej Wystawie "Plastycy w Walce o Pokój", która została zorganizowana dla uczczenia II Światowego Kongresu Pokoju w 1950 roku. Jak można przeczytać w katalogu towarzyszącemu wystawie: "Wielkie idee wolnościowe były zawsze motorem pobudzającym wyobraźnię twórczą artystów w okresach rozkwitu sztuki. Wielka idea wolnościowa naszych czasów, idea pokoju i braterstwa ludów stała się zarzewiem w pracy naszych artystów i twórczym źródłem dzieł zebranych na wystawie. Wpływ jej jednak sięga znacznie dalej. Będzie ona i w przyszłości symbolem naszego patriotyzmu i umiłowania wolności, będzie sztandarem walki o godność człowieka i bodźcem twórczym artystów wielkiej stalinowskiej epoki" (Juliusz Krajewski, Wstęp do katalogu, Ogólnopolska
Wystawa "Plastycy w Walce o Pokój", Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Warszawa, listopad - grudzień 1950, s. nlb.). Lata 50., przypadające na panowanie ideologii socrealizmu w sztuce, to okres trudny dla wielu twórców. Jak zauważa w biografii rzeźbiarki Anna Maria Leśniewska: "Jedyną możliwością twórczej kreacji wyzwolonej spod krępujących więzów ideologii, wobec jednoznacznie sformułowanych założeń sztuki socrealistycznej, stała się rzeźba portretowa, przeradzająca się w dominujący nurt tej pracy twórczej". Dla artystki portret stał się jednym z głównych tematów twórczości i to w jego obrębie tworzyła realistyczne rzeźby. Wychodzące spod jej dłuta portrety były jednocześnie przekazem indywidualności modela, a także wizerunkami syntetycznymi. Jak tłumaczyła Leśniewska, twórczość Zbrożyny, jak i innych artystów, była pełna zawirowań oraz indywidualnych bojów: "Artystka rozpoczyna swoją działalność artystyczną w kraju zdominowanym przez imperialną, komunistyczną Rosję, prowadzi ją w stanie odwilży drugiej połowy lat pięćdziesiątych, gdzie porywom wolności towarzyszą kolejne zmagania z despotyzmem władzy, a entuzjazm walczy z niechęcią, zaangażowanie z frustracją, wybuchy euforii przeplatają się z okresem przejmującej apatii, by w końcu doczekać się swobody wypowiedzi artystycznej". (Anna Maria Leśniewska, Barbara Zbrożyna. Rzeźba, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko 2006, s. 90)

Studiowała w ASP w Krakowie u prof. Xawerego Dunikowskiego w latach 1945-47, a następnie w ASP w Warszawie w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza w 1947-52. W latach 1951-54 brała udział w rekonstrukcji zabytkowych rzeźb w Warszawie. Współzałożycielka awangardowej Grupy 55. Autorka rzeźb figuralnych, licznych portretów, kompozycji przestrzennych, pomników. Styl jej ewoluował od realizmu (słynna rzeźba przekupki na warszawskim Mariensztacie z 1949), przez syntetyczne uproszczenia i ekspresyjno-metaforyczną deformację do abstrakcji. Nadrzędną zasadą pracy twórczej Zbrożyny było widzenie rzeczywistości poprzez istnienie człowieka. Wynikało to nie tylko z bogatych doświadczeń artystycznych i pedagogicznych rzeźbiarki, ale i z tolerancji wobec ludzkich ułomności. Rzeźba nie wypełniała całkowicie obszaru twórczych poszukiwań Zbrożyny. Równorzędnym sposobem artystycznego wyrazu stał się rysunek. Co jakiś czas porzucała rzeźbę, aby w pełni poświęcić się kreślonym na papierze, swobodnie deformowanym, w pełni organicznym kształtom. Do swych rysunkowych fantazji wplatała szereg niedopowiedzianych do końca form, mających wyrażać ludzki dramat, żal po tym, co nieuniknione. W 2008 warszawska Zachęta zaprezentowała monograficzną wystawę artystki.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.