Zestaw 4 projektów Urzędu Pocztowego w Stanisławowie, 1937 r.

Prezentowany zespół projektów Bohdana Lacherta jest rzadkim przykładem pracy, pod którą architekt podpisał się samodzielnie. Od ukończenia studiów na Politechnice Warszawskiej Lachert działał bowiem zazwyczaj w duecie z poznanym na uczelni Józefem Szanajcą. W ciągu siedemnastu lat współpracy ten niezwykły architektoniczny tandem stworzył razem około stu pięćdziesięciu projektów, z czego blisko czterdzieści doczekało się realizacji (aż dwadzieścia pięć zdobyło pierwszą nagrodę w różnej maści konkursach architektonicznych). Projekt gmachu poczty dla Stanisławowa powstał w okresie, kiedy Lachert był powszechnie uznany za jednego z najważniejszych polskich twórców awangardowych. Miał za sobą szereg wybitnych realizacji w Warszawie (m.in. dom własny przy ul. Katowickiej czy budynki na osiedlu Żoliborz) oraz zdobyte w 1937 roku Grand Prix za Polski Pawilon Gospodarczy na Światowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu. Projekt, który Lachert zaproponował dla położonego na Kresach Stanisławowa, wpisywał się w rządzące tym blisko 60-cio tysięcznym miastem tendencje modernizacyjne. Budowane od końca lat 20. w Stanisławowie gmachy publiczne miały w przeważającej części charakter modernistyczny i funkcjonalistyczny oraz zrywały z popularnym w Polsce stylem dworkowym i klasycyzmem. Zajmujący się architekturą miasta w czasach II RP Michał Pszczółkowski pisał: "Najważniejszym przykładem tego nurtu [funkcjonalizmu] w obrębie architektury użyteczności publicznej [Stanisławowa] jest wzniesiony przy ul. Sobieskiego (obecnie Sičovych Stril’civ 13a) duży, czterokondygnacyjny gmach Urzędu Pocztowo-Telegraficznego z lat 1937-1939, zaprojektowany przez jednego z czołowych przedstawicieli architektonicznej awangardy, członka awangardowej grupy Praesens, Bohdana Lacherta. W formie tego budynku cechy architektury funkcjonalistycznej są wyraźnie obecne. Ścisłe uzależnienie formy od funkcji polegało na wyraźnym wyodrębnieniu części o różnym przeznaczeniu funkcjonalnym. W tym przypadku partia parteru, w którym znalazły się pomieszczenia dla klientów, tj. sale operacyjne (listowo-kasowa, paczkowa oraz telegraficzno-telefoniczna), oraz pomieszczenia bezpośrednio powiązane z obsługą otrzymały formę cokołu pokrytego rustyką. Kolejne kondygnacje, przeznaczone na funkcje wewnętrzne poczty (gabinety kierownictwa, sala listonoszy, pomieszczenia biurowe, centrala telefoniczna) rozwiązano w postaci prostego, kubicznego bloku, częściowo nadwieszonego w partii parteru oraz przeprutego horyzontalnymi pasmami otworów okiennych. (Michał Pszczółkowski, Architektura Stanisławowa II Rzeczpospolitej w: Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczpospolitej, tom IV, Białystok 2013, s. 985)

Architekt, jeden z czołowych przedstawicieli modernizmu w Polsce, laureat Honorowej Nagrody SARP (1984). Członek grupy architektonicznej Praesens. W latach 1926-39 współpracował z Józefem Szanajcą. Od 1948 roku był profesorem Politechniki Warszawskiej. Liczne zaprojektowane przez niego budynki są aktualnie zostały wpisane do rejestru zabytków.