Burza, 1903 r.

Bolesław Biegas przyjechał do Paryża późną jesienią 1901 roku. Zamieszkał początkowo w małym hotelu przy rue des Pyramides, ale szybko przeniósł się na Montparnasse. Tam pozostawał w bliskich relacjach z polską kolonią artystyczną (przyjaźnił się m.in. z Olgą Boznańską). Szybko dostał się pod skrzydła barona Henryka Trutschela i jego żony Jadwigi. To oni finansowali większość odlewów jego rzeźb. W pierwszych latach XX wieku wystawiał dużo i z powodzeniem. Błyskawiczny sukces rzeźbiarza był dla niego samego sporym zaskoczeniem. W 1902 roku trafił na okładkę prestiżowego paryskiego magazynu poświęconego sztuce, "La plume", monograficzny artykuł poświęcił mu angielski "The Artist", pisało o nim obszernie również włoskie "Emporium". Systematycznie o działaniach Biegasa informowała też prasa polska (wypowiadał się o nim pochlebnie m.in. Eligiusz Niewiadomski). Artystycznym mecenasem rzeźbiarza stał się Adolf Basler. W jednym z listów, z 1902 roku, pisał on o zbieraniu opinii francuskich krytyków ceniących Biegasa. Wymienił wśród nich Huysmansa, Maeterlincka, Varhaerena... Najlepsze pióra epoki.

Biegas swoje prace wystawiał w tym okresie także poza Paryżem. Jego kompozycje można było oglądać w Wiedniu na wystawach Secesji oraz w Petersburgu w jednej z galerii przy Prospekcie Newskim. Szczególnie w Rosji prace Biegasa budziły duże zainteresowanie i były szeroko komentowane przez krytyków. Wszędzie, gdzie rzeźbiarz wystawia jest uznawany za artystę awangardowego. Krytycy odnotowują z podziwem- obecną także w prezentowanej "Burzy" - tendencję ekspresjonistyczną. Biegasem inspiruje się w tym okresie inny polski rzeźbiarz - Xawery Dunikowski.

"Burza" powstała zapewne wiosną lub jesienią 1903 roku. Miesiące letnie spędził artysta w ukraińskim majątku w Masłówce niewiele pracując. W podobnej co "Burza" ekspresjonistycznej, falistej poetyce utrzymane jest jeszcze kilka prac z tego okresu: m.in. "Zmierzch" z 1902 roku oraz kompozycje poświęcone kompozytorom: Beethovenowi i Wagnerowi. "Burza" wydaje się rozwijać zarysowane w nich tendencje. Równocześnie wykazuje związek z "secesyjnymi" kompozycjami kilku krakowskich artystów, m.in. Wojciecha Weissa. Wizyjny charakter rzeźb Biegasa, mieszanie się w nich figur ludzkich i żywiołów, ujętych w formie fal czy płomieni można rozpatrywać również w kontekście literackich tekstów stanowiących fundament sztuki Młodej Polski. Za ideologicznego patrona Biegasa można uznać niewątpliwie Stanisława Przybyszewskiego, który często odwoływał się w swoich utworach do metafory bezbronnego człowieka poddanego działaniu żywiołów.