Tęsknota, 1907 r.

Bolesław Biegas, jeden z najoryginalniejszych polskich artystów secesyjnych, urodził się w 1877 roku w Koziczyn koło Ciechanowa, zmarł w Paryżu w 1954 roku. W jego twórczości rzeźbiarskiej w pierwszym latach XX wieku dominują postacie symboliczne (Mars, ok. 1911 r., Król grzechów, 1903 r.) oraz personifikacje żywiołów czy uczuć (Burza, 1903 r., Ziemia, 1902 r., Cierpienie, Rozpacz). Powstała w 1907 roku "Tęsknota" mieści się w tym nurcie twórczości tego mieszkającego od 1901 roku w Paryżu, gdzie wyjechał dzięki stypendium warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, po tym jak został wydalony z krakowskiej uczelni za rzeźby "Księga życia". Od samego początku drogi twórczej, wystawiane w publicznej przestrzeni rzeźby Biegasa, zwłaszcza w Polsce, były otoczone atmosferą skandalu i niezrozumienia. Nowatorstwo w podejściu do przedstawiania pojąć, symboli czy alegorii pozwalają podkreślać znaczenie jego rzeźb w kształtowaniu się nowoczesnej czy ekspresjonistycznej tendencji w sztukach wizualnych pierwszej połowy XX wieku. "Tęsknota" uczłowieczona została jako naga, młoda postać młodzieńca czy dziewczyny. W pociągłej twarzy dostrzegamy wyraz bezbrzeżnego smutku, oczy skierowane ku górze są nieobecne. Rozkrzyżowane ramiona i całą postać spowija obfita draperia, formowana i układająca się podmuchem powietrza. Abstrakcyjne pojęcie tęsknoty, nostalgii doskonale oddał Biegas formą zastygłą w oczekiwaniu, kiedy nadzieja miesza się z rezygnacją.