PORTRET HENRYKA WICIŃSKIEGO, 1938

Artysta był związany ze środowiskiem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, na której studiował w latach 1928-1934. W czasie studiów związał się z kręgiem tzw. pierwszej "Grupy Krakowskiej", działającej w latach 1933-1937, Do grupy, oprócz Stawińskiego, należeli m.in. Sasza Blonder, Maria Jarema, Leopold Lewicki, Adam Marczyński, Stanisław Osostowicz, Jonasz Stern, Henryk Wiciński, Aleksander Winnicki-Radziewicz; wszyscy w momencie powołania grupy byli studentami krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Niektórzy z nich byli zawieszeni z powodu przekonań lewicowych i udziału w protestach przeciw władzom, w toku których grupa rozpadła się. Lata II wojny światowej artysta spędził w Krzemieńcu, po wojnie osiadł w Bytomiu. Brał udział w wystawach grupy, które odbyły się we Lwowie (1933), Krzemieńcu (1934) Krakowie (1935), po wojnie m.in. na "Wystawie malarstwa w XV-lecie PRL" (1961, Muzeum Narodowe, Warszawa). W jego obrazach uwaga skupiona jest na kolorze, do głosu dochodzi też czasem skłonność ku surrealizmowi.
Półpostaciowe ujęcie młodego mężczyzny niepokojącym, przenikliwym spojrzeniu jako portret przyjaciela Henryka Wicińskiego, jednej z czołowych postaci awangardy plastycznej, współzałożyciela "Grupy Krakowskiej" i "Teatru Cricot", scenografa, rzeźbiarza, poety, ucznia Dunikowskiego.
Członkowie "Grupy Krakowskiej" uprawiali - jak nazwalibyśmy to dziś - sztukę zaangażowaną, w której korzystali z doświadczeń kubizmu, konstruktywizmu, ale i koloryzmu. Najbardziej radykalny w polityce, a w sztuce - najbliższy awangardowym eksperymentom był portretowany Wiciński, który całe swoje życie chorował - gruźlica męczyła go od czasu studiów, klepał biedę, tułał się po sanatoriach. Przeżyć pomagali mu Hanna i Jan Cybisowie. Z Krakowa jeździł na wielomiesięczne pobyty do Zakopanego. W 1938 roku, gdy "Grupa Krakowska" się rozproszyła, napisał do Jaremianki: "ideały zostały rozbite" - poczym wrócił do Łodzi. Stamtąd już po roku przeniósł się do Warszawy, gdzie z Andrzejem Pronaszką, Henrykiem Stażewskim, Markiem Zwillichem i Osostowiczem organizowali wielką wystawę plastyki nowoczesnej. Wtedy poznał Brunona Schulza. Do wystawy nie doszło, wybuchła wojna, przedostał się do Lwowa i tam ciężko zachorował na płuca. Wrócił do Krakowa pod koniec 1941 roku, rok później, po kilku miesiącach pobytu w szpitalu, Wiciński zmarł. Na obrazie, malowanym w ostatnim roku działalności "Grupy" ubrany jest w liliową marynarkę z postawionym kołnierzem.