K. F. 30, 1976 r.

"Bronek zawsze dużo pracował - szukając właściwych środków wyrazu, w latach 70. odszedł od struktur gipsowych i zaczął malować. Częstym motywem było koło i wszystkie konsekwencje tej formy zarówno znaczeniowe, jak i kompozycyjne. Z różnych przyczyn coraz bardziej był chyba w swojej pracy osamotniony, ale tak zazwyczaj bywa, że latami artyści zamykają się ze swoimi problemami twórczymi, nie oczekując znikąd wsparcia, bo wiedzą, że mogą tylko na siebie liczyć w dążeniu do prawdy".
Stefan Gierowski

Bronisław Kierzkowski znany jest przede wszystkim z syntetycznych, wyjątkowych pod względem formalnym struktur obrazowych, składających się z metalowych destruktów, głęboko zatopionych w grubej warstwie białego gipsu. Historycy sztuki upatrują źródeł jego twórczości w teorii unizmu Władysława Strzemińskiego, jednak Kierzkowski potraktował je jedynie jako punkt odniesienia. Od 1957 roku realizował kompozycje będące swoistą odmianą malarstwa materii, a od 1958 ograniczył, z czasem wręcz zminimalizował, znaczenie koloru i zdecydował się na neutralne barwy stosowanych elementów. Naturalne efekty światłocieniowe uwypuklały fakturę asamblaży, stąd stosowana przez artystę nomenklatura - "kompozycje fakturowe". W latach 60. Kierzkowski rozpoczął działania w przestrzeni publicznej, niejako przenosząc swoje realizacje na elewacje budynków, place targowe i miejskie skwery. Artysta łączył w nich fakturowość kompozycji z kinetyzmem i fonicznością prac, które dzięki oddziaływaniu wiatru wydawały delikatne, nieco stłumione dźwięki. Przykładem takiej kompozycji jest awangardowy "Klaskator" z 1965 roku, który został wykonany podczas I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu.
W kolejnej dekadzie Kierzkowski zwrócił się w stronę wielobarwnych, abstrakcyjnych kompozycji geometrycznych, których przykładem jest właśnie prezentowana praca. Artysta łączył w nich wyrazistą kolorystykę z szybkimi pociągnięciami pędzla, szczelnie pokrywającymi mocnym kolorem wytyczone wcześniej obszary geometryczne. Pointylistyczne rozwibrowanie plam barwnych stwarza wrażenie ruchu w obrębie obrazu, a kontrastowe zestawienie kolorów buduje głębię, która tworzy iluzję fakturowości, doskonale znanej z poprzednich prac twórcy.

Studiował w latach 1946 - 47 w PWSSP w Łodzi pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego. Kontynuował studia w Gdańsku, a następnie w ASP w Warszawie pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa (1951 - 55). Dyplom uzyskał w 1956 roku. Uczył w niej w latach 1962 - 63, a następnie na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz na UMCS w Lublinie (1963 - 78). Od 1978 roku ponownie na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. W 1987 roku otrzymał tytuł profesora. Po okresie informel i eksperymentach z malarstwem materii, od ok. 1957 roku tworzył najbardziej dla niego charakterystyczne reliefy gipsowe. Prace artysty znajdują się w kolekcjach państwowych i prywatnych, polskich i światowych.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.