Kompozycja nr 317, 1961 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja Andrzeja Kendy
- kolekcja Wojciecha i Olgi Fibak, Monte Carlo, Monaco
- kolekcja prywatna, Warszawa
- Desa Unicum, 2015
- kolekcja prywatna, Polska


„Surowość pustynnego pejzażu; nie ma w nim życia, są jedynie jego martwe ślady. Może pokazuje je artysta po to, by przypomnieć, że one stanowiły niegdyś część żywego świata? Właśnie to niewypowiedziane słowo, niegdyś zawierające w sobie treść przemijania, towarzyszy w tym okresie sztuce Kierzkowskiego”.

Aleksander Wojciechowski

Bronisław Kierzkowski zasłynął z kompozycji strukturalnych, które stały się dla niego najważniejszym środkiem wyrazu. Punktem odniesienia dla artysty były unistyczne kompozycje Strzemińskiego. Do własnych rozwiązań formalnych dochodził na przestrzeni lat i konsekwentnie wypracowywał własny styl, który rozwijał już od czasów studiów.
W trakcie nauki na dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych artysta interesował się fakturą, którą nieraz podkreślał poprzez wykorzystanie kolażu. Z czasem jednak eksperymenty autora stawały się coraz śmielsze. Krytycy podkreślają, że już w połowie lat 50. Kierzkowski posługiwał się odrębnym językiem form. Nawet na tle przedstawicieli malarstwa materii jego się wyróżnia indywidualnością stylu i oryginalnym podejściem do sztuki. To właśnie w okresie po studiach najbardziej rozpoznawalnymi dziełami twórcy były gipsowe obrazy, przypominające nieregularne realizacje o chropowatej, szorstkiej powierzchni. Początkowo posługiwał się także kolorem, ale już pod koniec lat 60. rozpoczął proces jego redukcji i postawił na naturalną barwę używanych elementów.
To właśnie w latach 60. Kierzkowski wymyślił nowy sposób tworzenia swoich realizacji: zatapianie w masie gipsowej rzeczy takich jak zardzewiałe fabryczne odpady. Uważny widz dostrzeże cały wachlarz znanych mu form: kawałki blachy, skrawki drutów, elementy metalowych siatek czy ażurowych taśm. Zdegradowane obiekty, nierzadko znalezione na śmietniku, pod wpływem interwencji artystycznej zmieniają swoje znaczenie oraz stają się abstrakcyjnymi znakami. Powstałe kompozycje wyrastają z fascynacji światem przyrody, zapamiętanym krajobrazem pustynnym, oszronionymi parkanami oraz refleksami promieni słonecznych igrającymi na przedmiotach. Prace te zachwycają mnogością i różnorodnością surowców, przywołują, pomimo użytych materiałów industrialnych, świat natury - tkanek, pełzających podłużnych macek czy pęcherzyków powietrza. Dzieła należące do cyklu to unikalne obiekty z pogranicza malarstwa oraz rzeźby, zachwycające fakturą i przestrzennością, których charakter zmienia się w zależności od padania promieni słońca.
Dalszy rozwój stylu Kierzkowskiego to kontynuacja obranego kierunku. Artysta wciąż konsekwentnie tworzył struktury reliefowe. Dopiero w latach 90. eksperymentował z dziełami o tematyce erotycznej - figuratywnymi kompozycjami, w których widoczna była fascynacja groteską.

Studiował w latach 1946 - 47 w PWSSP w Łodzi pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego. Kontynuował studia w Gdańsku, a następnie w ASP w Warszawie pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa (1951 - 55). Dyplom uzyskał w 1956 roku. Uczył w niej w latach 1962 - 63, a następnie na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz na UMCS w Lublinie (1963 - 78). Od 1978 roku ponownie na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. W 1987 roku otrzymał tytuł profesora. Po okresie informel i eksperymentach z malarstwem materii, od ok. 1957 roku tworzył najbardziej dla niego charakterystyczne reliefy gipsowe. Prace artysty znajdują się w kolekcjach państwowych i prywatnych, polskich i światowych.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.