SITOWIA, 1917

Malarz-pejzażysta, uczeń Jana Stanisławskiego. Początkowo uczył się w Szkole Rysunkowej u W. Gersona, następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych u Jana Unierzyskiego, Alfreda Dauna, Leona Wyczółkowskiego oraz Jana Stanisławskiego. Podczas nauki zdobył licznie nagrody i wyróżnienia. Po ukończeniu studiów powrócił do Warszawy, gdzie pracował jako nauczyciel na kursach przy Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej oraz w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. Był członkiem TZSP. Wystawiał w całym kraju (m.in. Kraków, Warszawa, Wilno, Lwów, Sanok, Częstochowa, Poznań, Gdynia, Toruń, Łowicz). W TZSP w Warszawie miał 7 wystaw indywidualnych (1918, 1920, 1923, 1927, 1929 - dwukrotnie, 1933). H. Kubaszewska tak charakteryzuje jego twórczość: "należał do najzdolniejszych uczniów Stanisławskiego, którego wpływ, wraz ze szczerym i emocjonalnym stosunkiem do przyrody, zdeterminował wyraźnie jego twórczość. Malował szerokimi płaszczyznami gęstej, miękko kładzionej farby, opierając się zawsze na sumiennym studium natury. Łączył w swych pracach subtelność i wyczucie dobrze stosowanych barw z pewnością rysunku, umiejętność uchwycenia efektów światła i powietrza z dekoracyjną stylizacją formy" (SAP, t. IV, Wrocław 1986, s. 194).