Widok na schronisko im. Księcia Henryka, 1917 r.

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) to nieistniejące już schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu na wysokości 1415 m n.p.m. Wybudowane zostało w latach 1888-1889 przez Riesengebirgsverein czyli Towarzystwo Karkonoskie. Była to organizacja turystyczna działająca w latach 1880 - 1945 na terenie Karkonoszy, Gór Izerskich, Gór Kaczawskich i Rudaw Janowickich. W końcu XIX wieku było to jedno z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych schronisk w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein, ale po wizycie w 1888 roku na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką - zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude. Budynek był dwupiętrowy i przykrywał go dwuspadowy dach. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka. W latach 1888 - 1937 funkcjonowała tu klimatologiczna stacja meteorologiczna.

Pierwszych lekcji rysunku udzielał mu ojciec Christian oraz monachijski miniaturzysta Carl Restallino. Później korzystał (w latach 1868 - 75) ze wskazówek przyjaciół i uczniów ojca, głównie pejzażystów - Josefa Schertla, Eduarda Schleichla st., Fritza Bambergera, Johanna Gottfrieda Steffana oraz animalisty Friedricha Voltza. Ok. 1880 roku osiedlił się w Starnberg nad Jeziorem Starnberskim. Debiutował na wystawie w Monachium w 1869 roku. W 1884 roku objął prowadzenie Klasy Malarstwa Krajobrazowego we wrocławskiej Szkole Sztuki, a w 1887 roku otrzymał tytuł profesora. Malował pejzażowe motywy z okolic Wrocławia, później z Karkonoszy, a od 1905 roku także krajobrazy tatrzańskie.