Cisza wieczoru

W 1923 r. wstąpił do krakowskiej Wolnej Szkoły Malarskiej prowadzonej przez Z. Pronaszkę i J. Fedkowicza. Studia artystyczne odbył w l. 1926-29 w krakowskiej ASP u W. Jarockiego, W. Weissa i F. Kowarskiego. W 1929 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w filii macierzystej uczelni pod kierunkiem J. Pankiewicza. Po powrocie do Krakowa związał się z grupą Zwornik; od 1931 należał do krakowskiego oddziału ZPAP. W 1932 odbył kolejną podróż studyjną do Paryża. W 1933 został wykładowcą w Wolnej Szkole Malarstwa L. Mehofferowej w Krakowie. W 1937 wraz z J. Jaremą założył w Katowicach Szkołę Malarską im. A. Gierymskiego. W 1946 objął stanowisko profesora w krakowskiej ASP; czterokrotnie pełnił funkcję rektora tej uczelni. Odbył liczne podróże do Francji, Włoch, Holandii i Hiszpanii. Wystawiał od 1931; w 1932 uczestniczył w Exposition de peintres et sculpteurs w Galerie Sevres w Paryżu; w tymże roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty w paryskiej Galerie Art et Artistes Polonais. Brał udział w ekspozycjach IPS w Warszawie i TPSP w Krakowie. W l. 30. prezentował swe prace w Paryżu w Galerii Baslera i na Salonie Jesiennym. Po wojnie miał ok. 30 wystaw indywidualnych m.in. w Krakowie, Warszawie i Poznaniu, a także w Londynie, Wiedniu, Berlinie, Sztokholmie, Moskwie i Uppsali. Uczestniczył niemal we wszystkich salonach ogólnopolskich oraz w wielu pokazach polskiej sztuki za granicą m.in.: w Nowym Jorku (1939), Paryżu (1946, 1950), Bombaju i Kalkucie (1956), Damaszku, Brukseli i Sztokholmie (1959), Wenecji (1960) i Tokio (1966).
Rzepiński uprawiał głównie malarstwo sztalugowe, ale także rysunek, grafikę i malarstwo ścienne. Należał do czołowych przedstawicieli nurtu polskiego koloryzmu; jego koncepcja malarstwa wywodziła się ze sztuki francuskich intymistów, P. Bonnarda i H. Matisse`a. Zasadniczą wagę przykładał do kolorystycznej konstrukcji obrazu; formę budował śmiałym, szerokim duktem pędzla lub krótkimi uderzeniami tworzącymi drobne plamki. Delektował się jakościami barw, zestrajał tony zimne i ciepłe, rygorystycznie przestrzegał płaszczyznowości kompozycji akcentując jej dekoracyjność. Malował wibrujące barwami pejzaże, martwe natury i portrety na dekoracyjnych tłach, w których kształt dookreślał konturem. Pulsującą barwami materię malarską wzbogacał impastami. Oferowany portret we wnętrzu rozegrany jest w czerwieniach i oranżach przeciwstawionych błękitom, zieleniom i różom. Wydobyte drobnymi uderzeniami pędzla desenie zasłony i obrusa, podobnie jak kaskada liści doniczkowych kwiatów i świetlne refleksy na szybie podnoszą dekoracyjne walory kompozycji. Wycinkowo ujęty pokój zastawiony sprzętami ewokuje nastrój intymności pogłębiony przez zapadającą za oknem noc.