MARTWA NATURA Z POCAŁUNKIEM, 2006

Czesław Tumielewicz uprawia linoryt, litografię, monotypię, akwafortę, digital print (od 1997 roku), zaś w malarstwie techniki olejne, akrylowe, akwarelę, pastel suchy. Jego twórczość stale się zmienia; początkowo metaforyczna w latach sześćdziesiątych, abstrakcyjna w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych (pierwszy w Gdańsku happening i instalacje w 1971 roku, udział w konceptualistycznym Zjeździe Marzycieli w Elblągu w 1973 roku), strukturalistyczny realizm magiczny w drugiej połowie lat siedemdziesiątych, wielostrukturalne płaszczyznowe malarstwo oparte na proporcjonalnych systemach barwnych Goethego w latach osiemdziesiątych, po epizod (w latach 1989-1995) malarstwa inspirowanego wydarzeniami politycznymi roku 1989, w którym doszło do odrzucenia barw spektralnych a pojawiły się barwy metalizowane (w tym samym czasie powstał postmodernistyczny cykl "amerykański", "kresowy" i "aborygeński"). W 1995 roku nastąpił nieoczekiwany zwrot ku malarstwu realistycznemu: martwe natury, pejzaże, portrety, przy kontynuacji postmodernistycznych kompozycji o tematyce architektonicznej i antropomorficznej. Obraz należy do chętnie podejmowanego przez artystę tematu - martwej natury. Prace te cechuje dynamika kompozycji oraz świetne operowanie kolorem na podłożu rysunku wykonanego wprawną ręką. W obrazach Tumielewicza zawsze obecna jest pasja malarska, zachwyt nad naturą, świeże spojrzenie, żywe czerpanie z tradycji, niezwykle twórczo przetwarzanej. Wszystko to sprawia, że niewątpliwie prace Tumiela rozpoznawane są od pierwszego wejrzenia. Jego malarstwo jest grą, poniekąd zabawą podszytą humorem. Artysta nadaje przedmiotom wewnętrzny żywot, osobowość: budynki posiadają fizjonomiczne fasady, dzbany, naczynia poruszają się przybierając różne pozy, ciekawe widza kwiaty wychylają się z obrazu.