Martwa natura

JASICZAK Dariusz
Dariusz Jasiczak (ur. w 1964 roku, Poznań). Artysta malarz i filozof
W 1983 roku podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Od roku 1985 studiował filozofię na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obronił pracę dyplomową w roku 1991 w Zakładzie Estetyki.

Pod koniec roku 1990 rozpoczął swoją pracę zawodową. Jako freelancer podjął współpracę z Wydawnictwem Rebis, w dziedzinie projektowania okładek. Wspólnie z fotografikiem Maciejem Mańkowskim zrealizował również serię komercyjnych projektów plakatowych dla firm różnych branż. Od roku 1995 zatrudniony jest w Wydawnictwie Zysk i Spółka na stanowisku redaktora artystycznego. Do chwili obecnej zajmuje się czynnie projektowaniem graficznym dla wielu wydawnictw w kraju i za granicą (Czechy, Wielka Brytania, Kanada, Stany Zjednoczone).

Pomimo przerwania studiów artystycznych kontynuuje zainteresowania malarstwem sztalugowym. Od stycznia 2004 roku jest członkiem londyńskiego Society for Art of Imagination.

Urzeczony pięknem mistrzowsko ukazanych martwych natur w filmie W.J. Hasa Rękopis znaleziony w Saragossie podejmuje w swym malarstwie od dwóch lat temat martwej natury jako przeciwwagę dla nurtu fantastycznego. Obrazy z tej serii prezentował w wrześniu 2007 roku podczas wystawy zbiorowej zatytułowanej „Martwa natura. Do widzenia, do jutra…”, która odbyła się w zabytkowych wnętrzach Zamku Kórnickiego.

O sobie mówi:
„Moja fascynacja sztuką pojawiła się około szesnastego roku życia. Młodzieńcze spotkanie z dojrzałym poznańskim artystą, Markiem Zaczyńskim przekształciło się szybko w pasję, trwającą do dziś. Mimo różnorodnych perypetii i meandrów życiowych, malarstwu dochowywałem zawsze wierności. W początkowej fazie, moją wrażliwość artystyczną kształtowało w sposób znaczący malarstwo metafizyczne Giorgia de Chirico oraz surrealizm, a w szczególności dzieła Maksa Ernsta, Salvadora Dali, czy Paula Delvaux. Z czasem jednak uświadomiłem sobie, że wiele aspektów tego nurtu jest mi obojętnych lub wręcz obcych. Częste przekraczanie granic tradycyjnie pojętej sztuki, jakie proponowali surrealiści, nie do końca zgodne było z moim temperamentem. O wiele silniejszą więź, zacząłem odczuwać wobec innej grupy artystycznej. Malarstwo sztalugowe, silne zakorzenienie w tradycjach sztuki europejskiej, obrazy ograniczone wymiarami blejtramów, pędzle i zapach werniksu - takie wartości proponowała Wiedeńska Szkoła Realizmu Fantastycznego.

Nie potrafię przejść obojętnie obok dzieł minionych epok. Renesans, holenderscy mistrzowie, czy romantycy zawsze będą oddziaływać na mnie pięknem i doskonałością. Marzę o odnowie malarstwa w duchu działającej w przedwojennej Polsce formacji, znanej pod nazwą: Bractwo św. Łukasza.”