Taxi, 1983 r.

"Daniel de Tramecourt odtwarza to, co go otacza: ludzi, miejsca, budynki, wnętrza, rekwizyty codzienności (którym nadaje szczególne znaczenia), ale również to, co widzi, 'wewnętrznym okiem' i co zostało utrwalone w pamięci tradycji - wątki archetypiczne wyjęte z filozofii, literatury, sztuki, z Biblii i mitologii, a więc z tych obszarów, w których stale obecna jest idea powracalności, 'wiecznego powrotu' do źródeł. W ten sposób, oprócz substytutów rzeczywistości, w jego sztuce wyświetlają się cienie 'rzeczy pierwszych'. Daniel maluje, rysuje, rzeźbi, uprawia grafikę. We wszystkich dziedzinach jest zarazem amatorem i profesjonalistą, samorodkiem, który własnymi siłami skrystalizował się jak diament. Nie ukończył Akademii Sztuk Pięknych, nie został dyplomowanym artystą, magistrem sztuk, ale to mu w niczym nie przeszkadza, bo dyplom nie musi być wcale świadectwem dojrzałości artystycznej. Pozostał suwerenny, a sztuka stała się jedyną racją jego istnienia". (Aleksandra Melbechowska-Luty, Miejsca, ślady, cienie. Słowo o twórczości Daniela de Tramecourta, www.cyfrowaetnografia.pl)

Malarz, grafik, rysownik, rzeźbiarz. Urodził się w 1950 roku w Lublinie. Pracował twórczo od 1968 roku. Podróżował, żył ze sztuki w różnych miastach, także wiele lat w Paryżu. Stworzył i prowadził galerię w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą oraz był aktywną i barwną postacią jego środowiska artystycznego. Za szczególnie cenne uważał rozmowy o plastyce i filozofii ze znanym krytykiem sztuki, Januszem Jaremowiczem. Zaowocowały one dwoma tekstami Jaremowicza na łamach "Literatury" o artystycznych poczynaniach Tramecourta. Od 1988 roku był członkiem ZPAMiG, w latach 1971-98 był stypendystą MKiS. Prace jego znajdują się w muzeach i licznych kolekcjach prywatnych. Wystawiał w kraju i za granicą. Wybrane wystawy indywidualne: Muzeum Kazimierza Dolnego - Galeria Letnia, Kazimierz, 1988; Marin-Art, pod patronatem Jego Ekscelencji Ambasadora RP w Paryżu, Paryż, 1990; Instytut Polski, Paryż, 1993; Muzeum Nadwiślańskie - Kamienica Celejowska, Kazimierz, 1994.