Kazanie Św. Jana Chrzciciela według Rembrandta, 1808 r.

Początek rembrandtowskiej pasji Norblina datuje się na okres jego kształtowania artystycznego w Paryżu w latach 60. XVIII wieku. Kiedy w 1774 roku artysta trafił do Polski, jego holenderski gust był już w pełni uformowany. Norblin przywiózł ze sobą kilka rozpoczętych już płyt graficznych w stylu Rembrandta i gotowe graficzne kopie jego dzieł. Posiadał też w swojej kolekcji odbitki, które wyszły z pracowni mistrza oraz oryginalną płytę do "Kazania Chrystusa" (którą to zresztą Norblin odważył się poprawić własnym rylcem, czego później szczerze żałował). Niewątpliwie znał również monumentalny katalog grafik Rembrandta opublikowany w 1751 roku w Paryżu przez Edme'a Gersainta. Dopiero jednak w Polsce, kiedy Norblin działał pod patronatem Czartoryskich i Radziwiłłów, jego pasja do rembrandtyzmu przyniosła plon, jakiego na próżno szukać u innych rodaków. Szczególnym przykładem jest prezentowana akwaforta "Kazanie św. Jana Chrzciciela", powtarzająca kompozycję olejnego obrazu, który na początku XIX wieku znajdował się w prywatnej paryskiej kolekcji, a dziś wystawiany jest w Gemäldegalerie w Berlinie. Opisywana praca pochodzi z cyklu prac o tematyce biblijnej, w których szczególnie widoczna jest inspiracja rembrandtowską techniką operowania niezwykłym efektem kontrastu światła i cienia. Podziwiając warsztat graficzny artysty, trudno uwierzyć, że był on, podobnie jak Rembrandt, samoukiem w tej dziedzinie. Z podstawami akwaforty nadworny malarz Czartoryskich zapoznał się w warsztacie Caresme'a, gdzie kształcił się jedynie w przygotowaniu płyty oraz procesie trawienia. Całe bogactwo światłocieniowych środków Norblin wypracował sam, wzorując się na grafikach Rembrandta, czy podglądając prace paryskich rytowników. Wyjątkowość grafik Norblina polega również na rezygnacji z miedziorytu, która to technika uznawana była wówczas za najszlachetniejszą. Artysta swój mistrzowski warsztatach stworzył, wykorzystując mocny rysunek wytrawianych kilkakrotnie akwafort, przełamanych niekiedy aksamitną miękkością suchej igły. Na uwagę zasługuje również rozmiar prezentowanej pracy, która jest największa z rycin poświęconych tematyce zaczerpniętej z Nowego i Starego Testamentu. Wyjątkowość cyklu biblijnego poświadcza fakt, że przełom XVIII i XIX wieku jest rozkwitem rokokowej stylistyki, gdzie tematy religijne były zupełnymi anachronizmami. W ówczesnej świeckiej Francji prace Norblina często były traktowane jako oryginalne odbitki Rembrandta. Poświadcza to fakt sygnatury brzmiącej: "Rembrandt Sc, 1656", która została wtórnie naniesiona po śmierci artysty. Podpisane fałszywym nazwiskiem odbitki funkcjonowały wówczas jako ryciny Rembrandta, a oryginalny podpis Norblina: "N. f. 1808 d’apres Rembrandt" został bezpowrotnie zniszczony.


Jan Piotr Norblin z pochodzenia Francuz, malarz, rysownik i grafik, którego działalność na terenie Polski przypada na lata 1774-1804. Od momentu przybycia do Warszawy związany był z mecenatem rodziny Czartoryskich. Sprowadzony do kraju przez księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego, początkowo jako nauczyciel rysunku dla jego dzieci, z czasem stał się nadwornym malarzem rodziny, realizując dla nich różnorodne zlecenia (dekoracje ścienne, obrazy sztalugowe). Związany z Pałacem Błękitnym w Warszawie, w późniejszym okresie majątkiem w Puławach. W jego twórczości dominują sceny mitologiczne i fetes galantes, inspirowane malarstwem Watteau i Fragonarda. Norblin był również rytownikiem. Znanych jest 94 płyt, przeważnie akwafort, przebija się w nich silnie wpływ Rembrandta. Przeważają sceny historyczne (Powołanie Przemysława na króla, Ofiarowanie korony Piastowi), portrety, typy polskie, studia głów i popiersi, krajobrazy wiejskie i kompozycje (Wynalezienie rysunku). Artysta wykształcił w Polsce grupę uczniów, tak jak on przede wszystkim wybitych autorów scen rodzajowych, spośród których najważniejsi to Aleksander Orłowski, Michał Płoński i Jan Rustem.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.