Pieczenie kasztanów

Utrzymane w nokturnowej stylistyce sceny rodzajowe pojawiają się w twórczości Norblina pod koniec XVIII wieku i w różnych wariancjach powracają jeszcze w pierwszych dwóch dekadach wieku XIX. Forma prezentowanej pracy sugeruje, że pochodzi ona z późnego okresu twórczości artysty i mogła powstać po 1804 roku, kiedy Norblin znów znalazł się w Paryżu. Po upadku Rzeczpospolitej i emigracji artystów związanych ze Stanisławem Augustem Norblin zdecydował się na powrót do ojczyzny. W Paryżu, w epoce napoleońskiej na podstawie przywiezionych z Polski szkiców, rysował sceny z życia francuskiej ulicy. Przykładem takiej pracy jest opisywana praca "Pieczenie kasztanów". W oeuvre artysty odnaleźć można kilka kompozycji utrzymanych w podobnej stylistyce. Wymienić należy tutaj przede wszystkim rysunki sporządzone tuszem i gwaszem, m.in.: "Sprzedawca owoców w Paryżu" (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie), czy "Przekupień owoców" (dawniej kolekcja Gołuchowska). Wszystkie trzy prace ukazują sceny dziejące się w nocy, na miejskiej ulicy. Kompozycje są zdominowane przez usytuowane centralnie, mocne źródło światła. Wokół niego skupiają się postaci. "Pieczenie kasztanów" na tle dwóch wspomnianych prac odróżniają się wzbogaconą kolorystyką. Norblin ożywił monochromatyczną kompozycję, dodając kilka barwnych akcentów. Nietypowy i rzadki jest również sam motyw pieczenia kasztanów. Ten zwyczaj, popularny we Francji, a w nowożytnej Polsce właściwie niespotykany, jest kolejnym argumentem świadczącym o paryskiej proweniencji omawianej pracy. Szczyt artystycznego ukształtowania się w duchu holenderskiego mistrza doszedł do głosu dopiero w Polsce, kiedy Norblin działał pod patronatem Czartoryskich i Radziwiłłów, jego pasja do rembrandtyzmu przyniosła plon, jakiego na próżno szukać u jego rodaków. Co ciekawe, rembrandtyzm (czy szerzej: holandyzm) sztuki Norblina realizował się najpełniej w malarstwie rodzajowym. Kameralny format prac, ich lekka, niezobowiązująca tematyka, szkicowy sposób malowania i zainteresowanie luminizmem łączą się właśnie z tradycjami sztuki Północnych Niderlandów. W 2 połowie XVIII wieku w dużych ośrodkach kolekcjonerskich, takich jak Londyn, Paryż czy Berlin, rosło zainteresowanie sztuką holenderską XVII wieku. Chociaż oficjalny dyskurs europejskich akademii nadal propagował "wielkie" włoskie malarstwo i heroiczne tematy, gust publiczności sprawił, że artyści epoki Norblina coraz częściej decydowali się szukać inspiracji nie w sztuce Rzymu, ale Republiki Zjednoczonych Prowincji.
Jan Piotr Norblin z pochodzenia Francuz, malarz, rysownik i grafik, którego działalność na terenie Polski przypada na lata 1774-1804. Od momentu przybycia do Warszawy związany był z mecenatem rodziny Czartoryskich. Sprowadzony do kraju przez księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego, początkowo jako nauczyciel rysunku dla jego dzieci, z czasem stał się nadwornym malarzem rodziny, realizując dla nich różnorodne zlecenia (dekoracje ścienne, obrazy sztalugowe). Związany z Pałacem Błękitnym w Warszawie, w późniejszym okresie majątkiem w Puławach. W jego twórczości dominują sceny mitologiczne i fetes galantes, inspirowane malarstwem Watteau i Fragonarda. Norblin był również rytownikiem. Znanych jest 94 płyt, przeważnie akwafort, przebija się w nich silnie wpływ Rembrandta. Przeważają sceny historyczne (Powołanie Przemysława na króla, Ofiarowanie korony Piastowi), portrety, typy polskie, studia głów i popiersi, krajobrazy wiejskie i kompozycje (Wynalezienie rysunku). Artysta wykształcił w Polsce grupę uczniów, tak jak on przede wszystkim wybitych autorów scen rodzajowych, spośród których najważniejsi to Aleksander Orłowski, Michał Płoński i Jan Rustem.
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.