Bar Saski, 1990 r.

"Pierwszą przyczyną, dla której maluję właśnie ludzi, jest żal nad swoją i ich niedoskonałością".
EDWARD DWURNIK

Edward Dwurnik od lat zajmuje się w swojej sztuce dokumentacją życia polskiego społeczeństwa. Nieraz wytyka na płótnach jego wady, pokazuje mniej atrakcyjne oblicze i prezentuje własny obraz jego mentalności. Stara się odczarować powszechny stereotyp Polaka poprzez pokazywanie go w krzywym zwierciadle. Ewa Kuryluk w swej pomnikowej pracy "Hipperrealizm-nowy realizm", wprowadzającej Dwurnika na szerokie wody uznania krytyków sztuki, wskazywała, iż w swoich obrazach na tematy polskie "obnaża Dwurnik z bezlitosną prostodusznością nasz półwsiowy, półwielkomiejski folklor, ukazuje codzienną mikrodramę społeczną z typowymi dla niej groteskowymi zagadnieniami (…). Dwurnik nie obawia się żadnych drastycznych i żenujących momentów, z jakich składa się życie i bezbłędnie wychwytuje ich głębszy sens, by go oddać z bezbłędną ironią mędrców ludowych" (Ewa Kuryluk, Hiperrealizm-nowy realizm, wyd. II, Warszawa 1983, s. 168). "Bar Saski" jest idealnym przykładem tego, o czym pisała Kuryluk. Postaci malowane swobodnie w szaroburych barwach, zamaszystymi pociągnięciami pędzla, bez zbędnego upiększania, dbania o szczegóły, a z podkreśleniem groteski, pewnego rodzaju przerysowania tworzą przekrój typów ludzkich. Mężczyźni, głównie robotnicy, w kufajkach, ukazani zostali w codziennej sytuacji - przy piwie, z nieodłącznym papierosem, zapatrzeni przed siebie. Na ostatnim planie znajduje się "intelektualista", patrzący w tym samym kierunku co pozostali. Wszyscy "przyłapani" przez artystę w chwili dziwnej zadumy nad życiem, rzeczywistością, polityką? Ekspresja, z jaką maluje Dwurnik, uczyniła z niego czołowego prześmiewcę-portrecistę epoki przemian społecznych. Dwurnik "chwyta życie codzienne na gorąco, drobiazgowo w szczegółach, ale lekceważy perspektywę i kolorystykę realizmu. Jego ludzie mają twarze jednobarwne, żółte, zielone, fioletowe, rysy uproszczone, jednakże różne w charakterze i tak wymowne, że bez omyłki rozpoznajemy, co w nich artysta chciał wyrazić. Początkowo wydaje się, że wszystko, zwłaszcza w rysunkach, robione jest szast-prast, ot tak sobie, od niechcenia czy na chybcika. Przy wnikliwszym wejrzeniu dostrzegamy, że ten rzekomy pośpiech jest metodą ekspresji, która udziela się i nam, ale która przede wszystkim jest wiernym odzwierciedleniem tempa współczesnego życia.." (Henryk Panas, "Gazeta Olsztyńska" 1981 nr 2).

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.