Dwie kobiety grają w tysiąca z cyklu Robotnicy, 1986 r.

"Pierwszą przyczyną, dla której maluję właśnie ludzi, jest żal nad swoją i ich niedoskonałością".
EDWARD DWURNIK

Cykl "Robotnicy", z którego pochodzą prezentowane "Płonąca głowa" i "Dwie kobiety grają w tysiąca", należą do najważniejszych w dorobku Edwarda Dwurnika. Seria, rozpoczęta w latach 70., stanowiła reakcję artysty na sytuację społeczną i polityczną PRL, a zarazem alternatywną, pozbawioną ironii wersję cyklu "Sportowców", którego bohaterowie nie uprawiali sportu, tylko palili "Sporty", a poza tym pili wódkę, bili się, przeklinali i nie lubili pracować. Zdaniem malarza to właśnie sportowe życie Polaka w PRL.
W obrazie, ukazującym błękitne miasto w stylu "Podróży autostopem", nie tkwiłoby nic szczególnego, gdyby nie gigantyczny, płonący meteor, który zaraz uderzy w ziemię. Intrygującą scenę wyjaśnia tytuł, odwołujący się do jednego z najważniejszych motywów ikonograficznych Dwurnika. Gigantyczna głowa, przedziwny i nietypowy element malarstwa artysty, pojawił się już w 1970. Jak pisze Pola Dwurnik, tajemnicze głowy na tle przedstawionych scen, wyłaniające się znienacka, są niczym "(...) anonimowi świadkowie, Wielki Brat, ucieleśnienie wyższej inteligencji lub spititus movens; a może po prostu element wzbogacający kompozycję (...). Inne głowy to te ucięte, odrąbane, skopane" (Pola Dwurnik, To sportowe życie..., [w:] Sportowcy. Edward Dwurnik, [red.] Osman Djajadisastra, Warszawa, 2011, s. 11-15). Z czasem motyw ten zacznie symbolizować władzę, totalitaryzm, hierarchię, kontrolę i zniewolenie. W prezentowanej pracy przybiera postać kataklizmu o niewyobrażalnym potencjale zniszczenia.
Bezcielesna głowa to specyficzny fragment "folkloru" obrazów Edwarda Dwurnika. Odgrywa kluczową rolę w kolejnym cyklu, "Niech żyje wojna!". Podobnie jak w przypadku prezentowanej pracy, znaczenie ikonografii nie jest oczywiste. Interpretacyjny zamęt potęguje sam artysta, znany z prowokacji. Choć widz spodziewałby się raczej kontestacji przemocy, złowieszcze, lewitujące lub napędzane rakietowo głowy nie mają złych konotacji. Autor komentuje je w ten sposób: "Właśnie skończyłem nowy cykl zatytułowany NIECH ŻYJE WOJNA! Są to głowy w hełmach, czapkach wojskowych, całe ich mnóstwo, a wszystko umieszczone na błękitnym tle. Obrazy te mówią o walce. Mają być zachętą, akceptacją wojen wyzwoleńczych prowadzonych przez małe państwa. Uważam, że im więcej takich wojen wybuchnie, tym lepszy będzie tego skutek dla świata" (Edward Dwurnik, "Polityka", nr 13, 28.03.1992).
Inna wypowiedź zupełnie temu przeczy: "Chodzi o to, byśmy byli mniej obojętni. Te pełne ironii obrazy powinny zmusić do myślenia. Do oderwania się od codzienności i małych kłopotów. Zbyt łatwo zapominamy o tragediach, które dzieją się obok nas. W Jugosławii dla młodych i wspaniałych ludzi, którzy chwytają za broń i chcą walczyć, hasło ‚niech żyje wojna' jest bliskie i prawdziwe. Ale tylko do momentu, kiedy młodość zastępuje śmierć, a dominującym kolorem jest czerwień krwi. Bo wojna to także ból, cierpienie, nędza i rozpacz" ([cyt. za:] Joanna Boniecka, "Niech żyje wojna!" Rozmowa z Edwardem Dwurnikiem, "Gazeta Wyborcza", nr 148, 25.06.1992). Dwurnika interpretowanie rzeczywistości to swoista ilustracja życia w PRL. Zaliczany do przedstawicieli nowej figuracji, artysta wypracował swój odrębny styl. Choć nieobce mu poczucie humoru i ironia, daleki jest od cynizmu lub dydaktyki. Jak pisze Pola Dwurnik, rzeczywistość Polski Ludowej go uwierała, "(...) nienawidził władzy komunistycznej, wszechobecnej nędzy, zakłamania i chamstwa". Mimo to nie poddaje ocenie postaci, które uwiecznia, lecz w przedziwny sposób utożsamia się z nimi. Zdawałoby się, że wulgarność żywota nie uwiera go, lecz raczej fascynuje.
Edward Dwurnik, malarz robotników, obecnie należy do najlepiej rozpoznawalnych twórców współczesnych. Jego obrazy - zwłaszcza niebieskie miasta - stały się powszechnym elementem dzisiejszej kultury wizualnej. Komentując swój sukces finansowy (który zmitologizował), powiedział: "Jest taki mit, że artysta musi mieć gruźlicę albo syfilis. To zabobon, który mnie śmieszy. Znam wielu artystów z mojego pokolenia, których celem było ubóstwo. Celebrowali je niesamowicie. Ile razy spotykałem się z kolegami, którzy celowo byli ubrani w łachy; ze sznurkiem zamiast paska. I pożyczałem im na papierosy. Kochali być biednymi wisielcami".

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.