Larum z cyklu Sportowcy, 1973 r.

"Cykl 'Sportowcy' powstawał od 1972 do 1992 roku; jego pierwsza część obejmuje 144 obrazy namalowane do 1978 roku, w charakterystycznych soczystych barwach i komiksowej konwencji. Te obrazy w większości poświęcone są codziennemu życiu prostych ludzi. Druga część powstawała od 1981 roku przez całe lata 80. i jest już zupełnie inna; malowana agresywnie grubymi pociągnięciami pędzla, utrzymana w ciemnej, zbrudzonej kolorystyce. Nadal ukazuje tych samych Sportowców, ale w nowej sytuacji politycznej - już po wprowadzeniu Stanu Wojennego w 1981 roku. Te obrazy nie tylko nadal sondują polskie społeczeństwo, lecz są już wyraźnie politycznie zaangażowane.
Dwurnik nie był szczęśliwy w PRL-owskiej rzeczywistości, nienawidził władzy komunistycznej, wszechobecnej nędzy, zakłamania i chamstwa. Jednocześnie jednak bliscy mu byli prości, zwyczajni ludzie z małych miasteczek i wsi, z takiej zresztą rodziny sam pochodził. Na plakacie wystawy w Teatrze Nowym w Poznaniu w 1977 roku Dwurnik napisał: 'Pierwszą jednak przyczyną, dla której maluję właśnie ludzi, jest żal nad swoją i ich niedoskonałością. Żal, że całe dorosłe życie człowieka polega na pokonywaniu oporu własnego ciała, na walczeniu z fizycznym lenistwem, z niedyspozycjami. Dzieje się to w tym samym czasie, gdy nasza świadomość biegnie daleko naprzód, wytwarza fantastyczne idee, których niestety nie jesteśmy w stanie zrealizować i które zamieniają się w marzenia'.
Obrazy nierzadko są pełne silnych, sprzecznych emocji; przepełnia je zarówno empatia i serdeczna życzliwość, jak i zjadliwy krytycyzm. Dwurnik wyśmiewa się z PRL-u i jego "chorób“, a najbardziej z degradującej praktyki niepohamowanego nadużywania alkoholu. Większość obrazów, w których pojawia się alkohol, zieje brzydotą i budzi odrazę (np. 'Izba', 'Antabus', 'Rezerwat') (…).
Edwarda zawsze ciągnęło do ludzi spod budki z piwem. To się wzięło z okresu dojrzewania, kiedy w Józefowie miał takich właśnie kumpli, swoich szkolnych kolegów. Co można było robić w Józefowie po szkole? Spotykali się przy budce z piwem, a w weekendy na tzw. 'dechach' - potańcówkach podmiejskich, gdzie piło się dużo alkoholu, wyrywało się panny i brało się udział w bójkach.
Krytycy sztuki Łukasz Gorczyca i Michał Kaczyński w eseju poświęconym 'Sportowcom' zaznaczają, że Dwurnik wszedł w ich świat w całości, aż można uwierzyć, 'że są to obrazy stworzone przez przedstawionych tam bohaterów'. Ale Dwurnik po prostu doskonale znał i czuł ten świat, jego koślawość, koloryt i biedę. Obserwował pracowników warsztatu ślusarskiego swojego ojca, dobrze znał jego znajomych (…).
Na wielu obrazach sportretowane zostały konkretne osoby, w większości znajomi artysty; jego koledzy jeszcze z czasów studiów (np. 'Robotnicy sztuki', 'Senny majak rzeźbiarza M.'), z lokalnego świata sztuki ('Tygodniowy artykuł', 'Cioty ekstremy'), ale też członkowie rodziny jego i jego żony (np. 'Przed zawałem', 'On się zlisił', 'Inżynier Zygmunt'). Teresa Gierzyńska mówi: 'Kiedy Edward miał z kimś konflikt lub krytycznie odnosił się do czyiś poczynań, malował na ten temat obraz. Czasem te obrazy były subtelnie ironiczne, jak w przypadku portretu krytyka sztuki Andrzeja Osęki ('Tygodniowy artykuł'), innymi razy były dojmująco krytyczne i pełne zajadłej drwiny, jak 'Jestem wegetarian''.
Dwurnika sposobem na życie jest malarstwo, poprzez malarstwo odbiera i interpretuje świat, wyraża siebie, swoje emocje i poglądy. Nic zatem dziwnego, że wiele jego płócien, także wśród Sportowców, wiąże się bezpośrednio z aktualnymi wydarzeniami z jego życia prywatnego i życia wokół. To dlatego w 1981 roku do serii gwałtownie wdziera się polityczna sytuacja kraju - Stan Wojenny, funkcjonariusze państwa, internowania, ludzie podziemia. W tym czasie Dwurnik intensywnie rozwija równolegle tworzony cykl 'Robotnicy', który w odróżnieniu od 'Sportowców' pozbawiony jest rysu ironicznego".
POLA DWURNIK, TO SPORTOWE ŻYCIE… (FRAGMENT), [W:] EDWARD DWURNIK. SPORTOWCY, WARSZAWA 2011


Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.