Legionowo, z cyklu Podróże autostopem, 1968 r.

"Nad miastem unosi się oko wyobraźni i zerka w dół przez błękitną przestrzeń, `ofiarowuje widok, perspektywę i owo piękne, lecz złudne uczucie wolności, którego szukają ci wszyscy, co wspinają się na wieże, które z mieszkańców mansard czyni marzycieli` (G. Grass, Blaszany bębenek, przeł. S. Błaut, Gdańsk 1991, s. 80). Widok z góry jest ulubioną perspektywą marzycieli, kochających wolność, nadaje im bowiem szczególną rangę ludzi nieograniczanych przestrzenią. Mają oni możność stworzenia w swoich oczach wielkiej syntezy miasta, mogą więcej zrozumieć i w konsekwencji więcej wiedzieć o przestrzeni, która innym dana jest tylko w szczególe pozbawionym kontekstu. Mogą znać cele i przyczyny ludzkich wędrówek, mogą śledzić ich trasy, wiedzą skąd, dokąd i którędy. Nikt twardo stąpający po ziemi nie zrozumie miasta (choćby znał je doskonale, przemierzając od dzieciństwa jego ulice) w sposób będący udziałem obserwatora, chcącego kilka chwil poświęcić na wieży kontemplowaniu panoramy. Widok z lotu ptaka pozwala wreszcie świadomie zanurzyć się w powietrzu, w którym zanurzone jest całe miasto. Pozwala zatopić się w błękicie. W malarstwie Dwurnika powietrze jest równie ważne jak to, co nim oddycha. Powietrze, atmosfera z wieloznacznym rozumieniem tego słowa. Sam artysta powiedział, że nie interesowało go nigdy komentowanie aktualnych wydarzeń, lecz atmosfera społeczna, którą potrafił szybko dekodować. Na obrazach Dwurnika czuje się, co `wisi w powietrzu`" (Ewa Zamorska-Przyłuska, [w:] Dwurnik. Malarstwo. Próba retrospektywy, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta , Warszawa 2001).
Przełomowym dla twórczości Edwarda Dwurnika jest rok 1965. W Kielcach ogląda wówczas wystawę prac Nikifora i pod jej wpływem radykalnie zmienia swój sposób rysowania i malowania. Sam artysta wspomina: "był moim najważniejszym mistrzem, właściwie jedynym", jak również - że wraz z kolegami z akademii padli wtedy na kolana, "a ja do tego stopnia, że mówili, że zwariowałem". Przyznaje, że próbował malować architekturę, ale dopiero w momencie, gdy zobaczył wystawę Nikifora, wiedział od razu, jak to trzeba robić. Fascynacja Nikiforem nie znajduje bynajmniej refleksu w twórczości Dwurnika jako bezpośrednie naśladownictwo, stanowi jednak dla niego podstawę, punkt wyjścia. Znakiem rozpoznawczym jego nowej estetyki stał się w szczególności cykl "Podróże autostopem", rozpoczęty w 1966 roku i kontynuowany do dzisiaj. "Podróże autostopem" to polskie miasta i miasteczka malowane z lotu ptaka, ulubionej przez artystę perspektywy ukazywania architektonicznego pejzażu. To prowincjonalny pejzaż z jego kolorytem i ludycznością, przepełniony szczegółowymi opisami architektury i drobiazgowo ukazanymi scenami rodzajowymi. Artysta modyfikuje topografię miast, ustawia na placach nieistniejące pomniki, wprowadza elementy surrealistyczne: zaludnia miasteczka skrzydlatymi postaciami, sadzi palmy na ulicach czy - jak w prezentowanej kompozycji - wypuszcza na ulicę żołnierzy patrolujących okolicę na zabawkowych koniach. Charakterystyczną cechą jest również "kondensacja" miejskich pejzaży - na obrazach z tego cyklu sąsiadować mogą ze sobą obiekty i budynki w rzeczywistości oddalone od siebie o wiele przecznic. W "Podróżach autostopem" artysta mnoży narracje, płótna przytłaczają nagromadzeniem detali i motywów. Łączą w sobie cechy dokumentu i malarstwa symbolicznego, oddając atmosferę polskiej rzeczywistości.

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w São Paulo w 1987.