Lublin, 1975 r.

"'Obraz jest dobry wtedy, kiedy ja go namaluję' - powiedział Edward Dwurnik w jednym z wywiadów przy okazji swoich 70. urodzin. Zabrzmieć może to dość dziwnie zważywszy na fakt, iż Dwurnik namalował dotychczas ponad 5.100 obrazów i 22.500 innych prac. Czy przy takiej ilość można brać twierdzenie Dwurnika za prawdę i wewnętrzne przekonanie artysty, czy też stanowi to rodzaj autokreacji - pozy, na użytek krytyków, obiorców czy kolekcjonerów? Jedno jest pewne, Edward Dwurnik nie jest 'zafałszowany'. Wielokrotnie przekazuje informację o wielkości swego dorobku, tak by nie powstało wrażenie, iż są to prace absolutnie trudno dostępne. Bez ogródek wskazuje, iż chce prześcignąć Picassa, który namalował samych obrazów ponad 10.000. Dla osób, które nie do końca zdają sobie sprawę z rozmiarów twórczości poszczególnych artystów, podane wyżej liczby mogą być wręcz zatrważające. Ale Dwurnik nie tyle taki postawił sobie cel, by 'osiągnąć' taką liczbę, jest to efekt całkowicie inny - nie potrafi on bowiem żyć bez malowania, jest to dla niego nałóg i rutyna jednocześnie. (...) Jego była żona, Teresa Gierzyńska, także spogląda na rozmiar twórczości Dwurnika nie z perspektywy zapotrzebowania rynku, ale owej koniczności tworzenia: 'Edward zawsze miał wielką, niemalże kompulsywną potrzebę malowania. Codziennie pracował przez wiele godzin, nie potrafił zrobić nawet dnia przerwy. W latach 70. byliśmy dość biedni, często brakowało nam pieniędzy na nowe płótna i ramy. Wtedy Edward wybierał obraz, który wydawał mu się nieudany i malował na nim nowy'. Czy Dwurnikowi już na początku kariery towarzyszyła chęć obniżenia i zmniejszenia aury wokół sztuki? Likwidacji tego poziomu dostojności, który z artysty czyni bohatera? To było świadome działanie. Tematyka, którą można by nazwać społeczno-polityczną, sposób malowania itd. były efektem takiego spojrzenia. Nie przypadkowo przez wiele lat krytycy sztuki mieli problem z zakwalifikowaniem twórczości Dwurnika, niektórzy z nich w latach 70. traktowali tę twórczość jako rodzaj 'opowieści komiksowej'. Z perspektywy lat, nie ulega żadnych wątpliwości, iż artysta stał się czołowym prześmiewczym portrecistą epoki Gomułki, Gierka i Jaruzelskiego - dostarczył wręcz materiału źródłowego tych lat, a zmieniające się nastroje społeczne, a następnie ustrój znalazły niezwykłe odbicie w jego pracach" (Wojciech Szafrański, Edward Dwurnik - między sztuką a rynkiem, [w:] Edward Dwurnik. Wielki malarz treści, Poznań 2014, s. nlb.).

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.