Mosty na Wiśle, 2017 r.

"Edward Dwurnik pracowicie zapisuje tandetną potoczność z jej nierównymi ulicami, szeregami budynków o karykaturalnej architekturze, krzywymi spojrzeniami brzydkich twarzy, zachowując jednak jej godność. Jest poetą-malarzem naszej prowincjonalności, jej szarości i marzeń o świecie lepszym i bardziej doskonałym, o ludziach w tej rzeczywistości zatopionych, czasem niknących w jej szarości, ale autentycznych w swych działaniach i postawach".
MAGDALENA WICHERKIEIWCZ

"Twórczość Edwarda Dwurnika to permanentny stan roboczy. Można w niej, co prawda, wydzielić pewne nurty, cykle, okresy, zespoły prac, momenty skupienia uwagi na czymś szczególnie inspirującym autora w danym czasie, ale granice są płynne, umowne. Trwa ciągłe przewartościowywanie doświadczeń, odniesień, kategorii intelektualnych, estetycznych, moralnych. Można, z niewielkim ryzykiem, stwierdzić, że rządzi tu prawo przechodzenia ilości w jakość" (Mirosław Ratajczak). Edward Dwurnik należy do najbardziej płodnych i charakterystycznych polskich malarzy. Od lat 80. artysta numeruje obrazy, prowadząc rejestr swojej twórczości. Trzy proponowane dzieła są kontynuacją cyklu XI - "Warszawa", jednej z najstarszych serii malarskich. Portrety miasta artysta tworzy od 1966 roku i kontynuuje tę pracę do dziś. W latach 70. obrazy warszawskie brały udział w wystawach organizowanych przez Zachętę - "Warszawa w sztuce". Nieoczekiwanie cykl ten odegrał niezwykłą rolę w latach 80., już od 1979 roku artysta malował błękitne, zimowe pejzaże Warszawy, które w styczniu 1981 wzbogaciły się o fantastyczny sztafaż w postaci czołgów, zasieków z drutu kolczastego, krzyży na ulicach, opancerzonych transporterów i tłumów. W grudniu 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego, obrazy uznane zostały za prorocze wizje artysty, a Dwurnik otrzymał za nie w 1983 Nagrodę Kulturalną "Solidarności". Owiany legendą cykl "Warszawa" skojarzony został z Grottgerowską "Warszawą" należącą do porządku mitologicznego powstania styczniowego. Powstałe współcześnie obrazy opisują Warszawę z jej problemami - mamy tu manifestacje polityczne - radość z ustawy prorodzinnej 500+ zobrazowaną jako bachanalia, walkę o Konstytucję: flagi Polski, Unii Europejskiej, ruchów społecznych, jak KOD, niezgodę na rzeczywistość ukazaną w jarmarczny, na wpół ludowy sposób. "Warszawę" i jej charakterystyczne miejsca, jak Plac Zamkowy, Plac Trzech Krzyży, Krakowskie Przedmieście, "buduje" artysta wciąż za pomocą tych samych barw, ograniczonej palety - dominuje tu odcień niebieskiego - błękit pruski (zwany też paryskim lub berlińskim), ultramaryna, na których tle wyraźnie odznaczają się ciepłe barwy: czerwień, pomarańcz i żółć, a światło wprowadzone zostaje dzięki bieli. Najbardziej rozpoznawalne, oblegane przez turystów zabytki zyskują nowe życie nie tylko dzięki barwom, lecz również poprzez perspektywę - nawiązującą do tej stosowanej w malarstwie średniowiecznym czy "plebejskim". Widać w płótnach Dwurnika fascynację malarstwem Nikifora - spotkany w Krynicy malarz-prymitywista stał się dla Edwarda Dwurnika przewodnikiem we wczesnej fazie twórczości. Sielankowe pejzaże nie były jednak powtórzeniem skromnych obrazeczków Nikifora, wprost przeciwnie, miasto Dwurnik wypełnił nieprzebranym tłumem. Tłumem widzianym z lotu ptaka, z kukułczego gniazda. W tle jak zawsze umieszczał architekturę - nowoczesną zmieszaną z historyczną. "Nie można przeoczyć faktu, że obrazy stolicy Edward Dwurnik maluje w okresie gorących, publicznych dyskusji na temat przyszłego kształtu urbanistycznego Warszawy, prezentacji nowych inwestycji, koncepcji komunikacyjnych, wreszcie sposobu zachowania i wykorzystywania zabytkowej tkanki miasta. Idealne wizje Dwurnika to także głos w tej dyskusji" (Dorota Monkiewicz, Edward Dwurnik - Warszawa, katalog wystawy, Galeria PBK, maj-wrzesień 1999, s. 13). Fascynacja zabudową Warszawy towarzyszyła artyście od lat studenckich - w jego teczkach rysunkowych można znaleźć zarówno widoki fantastyczne, jak i prawdziwe archiwum zaułków, placów, ulic jeszcze sprzed boomu inwestycyjnego lat 70. Dwurnik brawurowo posługuje się urbanistyką w swoich obrazach, blokowiska i architektura zabytkowa stają się łatwym w odbiorze tłem dla "nieustającego karnawału" - przechodniów, partii politycznych, różnej maści prestidigitatorów. Intensywność, z jaką maluje artysta, sprawia, że Warszawa tętni życiem, zawiązują się więzi społeczne i tworzy "klimat" stolicy, a zarazem Dwurnik prowokuje widzów i innych artystów, typowych wytwórców ładnych widoków miasta. Te wizje Warszawy należą też po części do cyklu "Podróży autostopem", najbardziej rozpoznawalnych w twórczości artysty obrazów, składających się z widoków polskich miast widzianych z lotu ptaka. W cyklach tych Dwurnik jawi się więc zarazem jako dokumentalista i wizjoner: malarz Warszawy fantastycznej, nieistniejącej, "miasta pozornie idealnego: z zaludnionymi placami, monumentalną architekturą, fantastycznymi założeniami urbanistycznymi". Czy są to sny o potędze, czy może ironizowanie rzeczywistości? Edward Dwurnik stworzył kolekcję obrazów znacznych rozmiarów, stanowiącą niepowtarzalną kronikę życia materialnego i duchowego Polaków. Jego prace można obejrzeć m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, Muzeach Sztuki Współczesnej w Krakowie i Radomiu oraz Muzeum Sztuki w Łodzi. Prawdziwe sukcesy komercyjne artysty miały miejsce tuż po jego udziale w Documenta 7 w Kassel w 1982 roku. Został na nie zaproszony przez Rudiego Fuchsa, który także później przygotował indywidualną wystawę malarza w Stedelijk Van Abbemuseum w Eindhoven w 1985. Stosunkowo niewielu artystów polskich może pochwalić się takim dorobkiem wystawienniczym i udziałem w tak prestiżowych pokazach sztuki, jak właśnie Documenta czy Biennale w San Paulo, w którym artysta wziął udział w 1987.

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.