Proszę bardzo, 1972 r., z cyklu Chwila

Anna Maria Potocka w swoim eseju poświęconym sztuce Dwurnika "Niespodziewane uwolnienie malarstwa" pisała, że jest ona podzielona na dwa etapy refleksji. Pierwszy z nich to obserwacja bezludnego miasta i próba oddania go przy użyciu prostych geometrycznych chwytów. Drugi, bardziej złożony etap, to obrazy posiadające odniesienie do konkretnej sytuacji cywilizacyjnej i ukazujące ludzi. Obrazy z drugiej fazy twórczości są - jak pisze Potocka - zaangażowane w politykę, społeczeństwo oraz życie artystyczne.
Kompozycja "Proszę bardzo" pochodząca z cyklu "Chwila" z 1972 roku należy właśnie do tej drugiej, "zaangażowanej" grupy obrazów. W latach 70. Dwurnik miał już za sobą rozpoczęcie dwóch ważnych cyklów podejmujących podobne problemy: "Podróży autostopem" i "Sportowców". W jego obrazach wykształcił się w tym czasie również charakterystyczny sposób komponowania. Umożliwiał on widzowi "wejście" w miasto i przeżycie jego przestrzeni. Zmonumentalizowane figury z "Proszę bardzo" wydają się wychodzić ku widzowi i przez to wciągają go jakby w przestrzeń płótna. Wprowadzone przez artystę zaburzenie w kompozycji wydaje się charakterystyczne dla całej twórczości Dwurnika. Wykorzystywanie szerokich kątów, dekomponowanie realnych widoków, operowanie mocnymi i śmiało zestawianymi kolorami to kolejne, reprezentatywne dla Dwurnika cechy, które odnajdziemy w oferowanym obrazie. Nie tylko jednak styl pozwala widzieć w "Proszę bardzo" charakterystyczny przykład jego sztuki. Obraz wiąże się również z artystycznym programem malarza, przede wszystkim przez zapisany na płótnie ładunek intelektualny. Dwurnik, inwentaryzujący od lat realia przeciętnej polskiej egzystencji, wydaje się bowiem kierować specyficznym programem. Artysta wciela się w rolę kronikarza i reportera.