Tulipany, 2017 r.

Wybitny polski malarz i grafik, jedna z najbardziej rozpoznawalnych osobowości polskiej sztuki współczesnej. Był laureatem licznych nagród, m.in. nagrody krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1981), nagrody Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarności” (1983), nagrody Coutts Contemp̶orary Art Foundation (1992). Tworzył rozbudowane cykle malarskie. Był artystą niezwykle płodnym. Jego dorobek obejmuje ponad 3,5 tysiąca obrazów oraz 10 tysięcy rysunków. Dwurnik to jedyny polski artysta, któremu udało się odnieść międzynarodowy sukces przed transformacją (m.in. udział w „documenta 7” w Kassel w 1982 roku). Był także jedynym, który niezależnie od uznania w kręgach profesjonalnych, stał się popularny we wszystkich środowiskach „konsumentów sztuki”. Niepokorny i prowokacyjny, zmienny i nieprzewidywalny, pełen diabelskiego poczucia humoru, budził skrajne reakcje i poruszenie, także wśród twórców najmłodszego pokolenia. W latach 1963-70 studiował malarstwo, grafikę i rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Istotnym doświadczeniem w życiu artysty było zetknięcie się z twórczością Nikifora, którego uważał za jedynego mistrza. Od wykonanego pod wpływem inspiracji wystawą Krynickiego pokazu „Rysunku nr 1” z 13 czerwca 1965 roku Dwurnik datował swoją twórczość. W 1965 roku rozpoczął niezależny od toku studiów cykl rysunków i akwarel, a od 1966 obrazów olejnych „Podróże autostopem” - charakterystyczne widoki miast z lotu ptaka. Od 1970 roku powstaje kilkanaście innych cykli malarskich, m. in. w latach 1972-1978 „Sportowcy” - jedna z najwyżej cenionych obecnie serii malarskich Dwurnika, ukazująca na poły karykaturalnie, na poły komiksowo bohaterów zwykłej PRL-owskiej codzienności. Poza malarstwem Dwurnik uprawiał grafikę i rysunek (zarówno autonomiczne serie, jak i ilustracje). Lubił projektować monumentalne kompozycje malarskie w przestrzeni publicznej. Tworzył rysunki i gwasze do filmów animowanych. Powstało kilka filmów dokumentalnych o twórczości artysty, m.in: „Owoce Ziemi” (1977), „Portret z natury” (1984) i „Polska Nike” (1987) w reżyserii Andrzeja Szczygla oraz „Podróże Edwarda Dwurnika” (1995) Grażyny Banaszkiewicz. Artysta zmarł 28 października 2018 w Warszawie.