Wiedeń idealne miasto, 1995 r.

Punktem zwrotnym w twórczości zmarłego w 2018 roku Edwarda Dwurnika było poznanie sztuki artysty naiwnego Nikifora Krynickiego. Pierwsze zetknięcie z dziełami tego prymitywisty, które miało miejsce w 1965 roku w Kielcach, zaowocowało powstaniem „Rysunku nr 1”, uznawanego przez autora za początek jego kariery. Do końca życia to właśnie Nikifor Krynicki, obok Bernarda Buffeta, był największym mistrzem Dwurnika. Miasta i miasteczka ukazane konturowo, jak u Nikifora, w charakterystycznej perspektywie, należą do najbardziej rozpoznawalnych motywów Dwurnika. Słynny cykl „Podróże autostopem” rozpoczął się w 1966 roku. Elementy wedut posiadają też dzieła wielu innych serii, takich jak „Sportowcy” czy „Robotnicy”. Równolegle do prac na płótnach Dwurnik tworzył prace na papierze, takie jak prezentowane w katalogu przedstawienie Wiednia jako idealnego miasta.

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.