Wypadek, z cyklu Chwila, 1972 r.

Obraz "Wypadek" przedstawia scenę rodzajową rozgrywającą się w miejskich, robotniczych dekoracjach. Tytułowe wydarzenie ma miejsce w środku dnia na ruchliwej ulicy, w otoczeniu przechodniów, zobojętniałych na dramatyczne konsekwencje incydentu. W centrum kompozycji znajduje się ciągnik z przyczepą, namalowany w migawkowym ujęciu uderzenia w jadącego po drodze motocyklistę. Z lewej strony obrazu Dwurnik namalował grupę anonimowych przechodniów, zbitych w jednolitą bryłę. Tło obrazu stanowią fabryczne zabudowania bezimiennego miasta, z trakcjami elektrycznymi, wysokim kominem, kłębami dymu i jasną płaszczyzną ściany szachulcowej. Artysta wykorzystał wyraziste, ostre kolory, które zestawił ze sobą na zasadzie kontrastu. Wszystkie elementy kompozycji obwiódł mocnym, najczęściej czarnym konturem, a przestrzeń pomiędzy liniami delikatnie wypełnił jednolitym kolorem - czerwienią, błękitem, purpurą, różem i ugrem. W efekcie podzielił płótno na kilka płaszczyzn, a każdą z nich zróżnicował tematycznie i kolorystycznie. Edward Dwurnik od lat podkreśla, że jego najważniejszym malarskim autorytetem jest najsłynniejszy polski prymitywista - Nikifor Krynicki. Prosta kreska, schematyczność, brak perspektywy, stylizowane formy i swoiście pojmowana emocjonalność są obecne w pracach obydwu artystów.

Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.