Bez tytułu, 1956-57 r.

Edward Krasiński na swój właściwy debiut artystyczny czekał aż 15 lat. Do historii sztuki przeszedł jako awangardowy rzeźbiarz i konceptualista, który z zawieszonej na wysokości 130 cm niebieskiej taśmy o szerokości 19 mm uczynił najważniejszy motyw swojej twórczości i wizualne credo artystyczne. Surrealistyczne obrazy i rysunki, które tworzył przez całe lata 50. oraz w pierwszej połowie kolejnej dekady, uznawane są za niezwykle rzadkie przykłady sztuki artysty. W katalogu monograficznej wystawy Edwarda Krasińskiego z 1998 roku z Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta jako "znane, zachowane obrazy surrealistyczne" wyszczególniono jedynie cztery pozycje. Prezentowana praca stanowi najprawdopodobniej jeden z nieznanych dotychczas obrazów z wczesnego, warszawskiego okresu działalności Krasińskiego.

Edward Krasiński w latach 1940-42 studiował w krakowskiej Kunstgewerbeschule architekturę wnętrz i grafikę, a w latach 1945-48 malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Józefa Mehoffera. W czasie okupacji związał się z młodymi plastykami tworzącymi konspiracyjny teatr, którzy później współtworzyli II Grupę Krakowską. Od 1950 do 1954 roku pracował w Biurze Wystaw Objazdowych przy Muzeum Narodowym w Krakowie, potem postanowił przeprowadzić się do Warszawy, gdzie zamieszkał razem z dwójką słynnych dekoratorów miejskich - Hanną i Gabrielem Rechowiczami. W tamtym czasie Krasiński - jak sam pisał - "przede wszystkim malował". Utrzymywał się z wykonywania surrealizujących, bardzo oszczędnych formalnie rysunków do czasopisma "Kierunki", wydawanego przez PAX. Zajmował się również tworzeniem plakatów i okładek prasowych, między innymi do magazynu "Ty i Ja". Artysta wspominał ten okres następująco: "(...) W 1956 roku znalazłem się w Warszawie. Zatrzymałem się na dwa dni u Gabrów Rechowiczów i... zostałem u nich na siedemnaście lat. Robiłem różne rzeczy: wystawy na Międzynarodowych Targach Poznańskich, jakieś malunki, chałturki, głupkowate rysunki dla czasopism. Nie robiłem żadnych dzieł sztuki, czasem jakieś obrazki surrealistyczne, albo tylko pikantne (...)" (Wiesław Borowski. Słowa Edwarda Krasińskiego, [w:] Edward Krasiński. Katalog wystawy w Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1998, s. 31). Prace Krasińskiego z tego okresu są zgoła inaczej oceniane przez krytyków i historyków sztuki. Paweł Polit w tekście zamieszczonym w katalogu dużej, monograficznej wystawy artysty, która odbyła się w krakowskim Bunkrze Sztuki w 2008 roku, pisał: "(...) Wczesne prace Krasińskiego wydają się obejmować również pewien element obcy - nadwyżkę znaczenia możliwą do odszyfrowania przy uwzględnieniu specyfiki jego późniejszej twórczości. Pojawia się w nich bowiem rodzaj metaforyki kojarzącej strukturę znaku ikonicznego z porządkiem horyzontalnym i umożliwiającej artyście - w dalszej perspektywie - wyjście poza statyczny (...), symultaniczny porządek reprezentacji". Odkryta na nowo, głównie za sprawą wspomnianej wyżej wystawy, wczesna surrealistyczna twórczość Krasińskiego, stylistycznie zbliżona na przykład do prac malarskich Kazimierza Mikulskiego, może być uznawana za "brakujące ogniwo" polskiej historii sztuki. Działalność malarza to przykład wczesnego neosurrealizmu, który rozwinął się w Polsce 2. połowy XX wieku tylko szczątkowo.


W Krakowie podczas wojny uczęszczał do Kunstgewerbeschule. Po wojnie studiował w krakowskiej ASP. W latach 50. przeniósł się do Warszawy. Wystawiał od 1962 roku. Początkowo związany był z kręgiem Galerii Krzywego Koła. Po jej zamknięciu, w 1966, razem z krytykami Wiesławem Borowskim, Anką Ptaszkowską i Mariuszem Tchorkiem i oraz artystami Tadeuszem Kantorem, Henrykiem Stażewskim i Zbigniewem Gostomskim był współtwórcą warszawskiej Galerii Foksal, w której wielokrotnie wystawiał swoje prace (15 wystaw indywidualnych, ostatnia w lutym 2004 roku), z przerwą w latach 1970-84. Od 1970 mieszkał wspólnie z Henrykiem Stażewskim w pracowni na ostatnim piętrze bloku przy ul. Świerczewskiego (obecnie al. Solidarności). Miał również liczne wystawy w innych galeriach polskich i zagranicznych (m.in. w 2003 w Anton Kern Gallery w Nowym Jorku). Przedstawiciel awangardy, od lat 70 znakiem rozpoznawczym jego prac była niebieska taśma samoprzylepna, umieszczona na pracach na wysokości 130 cm. Popularny w środowiskach artystycznych, bohater wielu anegdot. Twórczość Edwarda Krasińskiego jest zjawiskiem bardzo złożonym, ulotnym i nieuchwytnym. Najważniejszym jej aspektem było bowiem samo życie tego artysty i jego twórcza postawa wobec rzeczywistości, która wyrażała się poprzez "życie w sztuce". Nieustannie oddziaływał on na świat swoją osobowością, ironią, humorem, podważając i kwestionując w subtelny sposób tradycyjne formy przejawiania się sztuki i jej sensy. Prace Edwarda Krasińskiego znajdują się w zbiorach m.in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi i Galerii Narodowej w Pradze.