Portret Marszałka Józefa PiŁsudskiego, 1919

Jeden z czołowych przedstawicieli modernizmu warszawskiego. Uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona, potem studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. u Jana Matejki, w Monachium oraz Paryżu. Był wiceprezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i członkiem jury jego Salonów. Należał także do Towarzystwa Artystów Plastyków "Sztuka". Współpracował z "Chimerą" i "Sfinksem", wykonując secesyjne winiety, okładki i ornamenty. Malował kompozycje symboliczne, portrety i pejzaże, cechował go przy tym zmysł dekoracyjny.
Prezentowane przedstawienie znane dotychczas było z litografii (powielanej w warszawskim zakładzie Jana Cotty`ego) - propagandowego druku - ODDAJ GŁOS NA N° 1. POMOŻESZ DZIEŁU TWORZENIA POTĘŻNEJ POLSKI!
Praca ta w twórczości Okunia sytuuje się w stosunkowo nielicznej grupie obrazów utrzymanych w stylistyce wywodzącej się z jego studiów nad sztuką egipską. Zainteresowanie sztuką starożytnego Egiptu nie wypływało z jego własnych poszukiwań, lecz wiązało się z zamówieniem złożonym artyście przez firmę Wolff & Co na cykl ilustracji do wydania specjalnego Faraona Bolesława Prusa, które miało powstać dla uczczenia pamięci jego autora, zmarłego w 1912 roku. W roku 1913 Okuń udał się do kraju faraonów, gdzie zapoznał się dokładnie ze stylistyką oraz ikonografią sztuki egipskiej, o czym pisał Władysław Wankie: "W sztuce naszej nikt do tej pory nie interesował się Egiptem w sposób podobnie wyczerpujący" (Małgorzata Biernacka, Literatura - symbol - natura. Twórczość Edwarda Okunia wobec Młodej Polski i symbolizmu europejskiego, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2004, s. 145). O rzetelnych studiach artysty świadczą zarówno zwracające uwagę wiernością w oddaniu szczegółów detale z ilustracji: stroje, meble, fryzy ornamentalne, pokryte ornamentem kolumny, jak i pojawiające się w wielu miejscach symbole - sokoły, sępy, ureusze, dyski słoneczne i oczy Horusa, a niekiedy i dosłowne cytaty z malarstwa egipskiego. Cykl ilustracji do Faraona otwiera karta tytułowa przedstawiająca Ramzesa XIII, którą należy uważać za pierwowzór dla prezentowanego przedstawienia Piłsudskiego. Faraon ukazany został z profilu, ubrany w chustę nemes, pektorał i kolczugę z okrągłych łusek, w wyciągniętej lewej ręce trzyma skierowany w dół fantazyjny miecz z uereuszem na klindze i rękojeścią zakończoną wieloboczną główką kobiecą. Z tyłu, swymi rozpostartymi skrzydłami obejmuje Ramzesa ogromny czarny sokół-Horus - jeden z głównych bogów zjednoczonego Egiptu, pan niebios, którego wcieleniem był faraon (pan świata żywych). Jego rozpostarte skrzydła oznaczają boską opiekę nad władcą. Podobizna Marszałka okryta białym orłem jest odwróconym wariantem karty do Faraona, o czym pisze Małgorzata Biernacka, analizując obraz dalej: "na tle tapety z czerwonego ornamentu Art Déco widnieje werystyczny, profilowany portret Józefa Piłsudskiego w szarym legionowym mundurze, z mieczem w wyciągniętej prawej ręce. Ptak-protektor, który z tyłu obejmuje go skrzydłami, to już nie czarny egipski sokół-Horus, ale polski, herbowy Orzeł Biały" (Ibidem, s. 154). Autorka wysnuwa także przypuszczenie, że egipski wątek w twórczości modernistycznego artysty zbliżył go na chwilę do stylistyki Art Déco, jaka jest obecna między innymi w prezentowanym dziele.